De account was eerder geschorst.

Toen kwam mijn vader.

Mijn vader is minder, “Schat, je bent in orde, ik ben hier, er is niets aan de hand,” en meer, *grijpt me bij mijn schouders* “Het komt goed met je.” Daarmee kwamen eerlijke gesprekken over hoe hij heeft geleefd met fixaties net als de mijne. Ze werden ooit zo erg dat hij het grootste deel van een jaar echt geloofde dat hij dood zou gaan, zo erg zelfs dat hij zich erop voorbereidde. Hij ging naar meerdere dokters en alles. Het nam zijn leven over, en op het einde was er letterlijk niets mis. Het brein is een hel van een romanschrijver. Ik begon me minder eenzaam te voelen.

Er kwam een moment dat ik huilend op de bank zat – mijn MO op dat moment. Hij had het over hoe hij zijn eigen obsessies in zijn dagelijks leven onder controle houdt, en de innerlijke dialoog die hij moet voeren om ervoor te zorgen dat hij zich niet fixeert. Hij gaf het volgende voorbeeld:

Hij: “Er is een lichtschakelaar achter je. En op het moment dat ik het zag, realiseerde ik me meteen dat de plaat scheef was.”

Ik: “Nee, dat is het absoluut niet. Waar is het scheef? “

Hij: *proceed to explain, and brings up other things in my apartment that he already logged as not correct and how this happens in most environments he enters*

Me: *almost immediately stops crying* “… Damn. Ik zou liever vergeten hoe te ademen.”

Het was zo’n moment van bevrijding. Ik had mezelf al dagen niet aan het lachen gemaakt, en meestal maak ik mezelf elke 30 minuten aan het lachen. Het idee dat ik liever zou vergeten hoe te ademen (wat niet eens iets was wat ik verzon! Het gebeurde echt met mij!) dan omgaan met wat hij mee te maken had was een hilarische gedachte. Ik belde mijn moeder er later over, en lachte weer om hoe grappig ik het vond. Natuurlijk lachte ik niet om zijn fixaties. Ik hield mezelf voor de gek. Dat was een eerlijke inschatting die ik maakte. Ik voelde me volledig buiten mijn lichaam, verraden door mijn hersenen en voor een seconde kon ik aan de andere kant van de bank naar mijn vader kijken, iemand die voortdurend grappen maakt ten koste van mij, en hem een grap terugvertellen over de symptomen van een psychische aandoening die we allebei hebben. Het was het soort grap dat ik alleen ooit zou kunnen maken met iemand anders die het begrijpt.

Na dat gesprek klaagden we over allerlei fixaties die we delen, onze ergernissen, de ergste dingen die mensen in een gesprek zouden kunnen doen, constante hersensoundtracks en meer. Met elk voorbeeld en elke grap, voelde ik me weer meer mezelf. Ik had minder het gevoel dat ik in een crisis zat. Ik voelde voor het eerst echte, echte hoop. Ik dacht dat als ik een stand-up comedian zou zijn, deze afschuwelijke ervaring me op zijn minst eindeloos materiaal zou geven voor een set die ik alleen zou moeten opvoeren voor een publiek waarvan elk lid OCD had. En dat was iets.

Er zijn zo veel cheesy citaten over lachen en hoe krachtig het is. Zoveel kleine boekjes en kalenders en kettingen. Niets wat ik zeg over lachen zou nieuw zijn. Dus ik zal het hierbij laten: Ik denk dat lachen mijn leven heeft gered.