[Afazja u dzieci]

Afazja nabyta u dzieci jest rzadko spotykanym zaburzeniem mowy i języka. Zaburzenia rozwijają się po tym, jak dziecko osiągnęło już zdolność rozumienia języka i ekspresji werbalnej. Najczęstszą przyczyną jest uraz mózgu. Obraz kliniczny zaburzeń jest zróżnicowany w różnych grupach wiekowych i w przeciwieństwie do dorosłych nie wykazuje stałej typologii. W większości przypadków występuje zaburzenie produkcji mowy, rzadziej obserwuje się problemy z pisaniem i rozumieniem (chociaż w zespole Landau-Kleffnera zaburzone jest przede wszystkim rozumienie języka). Tylko raz na jakiś czas można zdiagnozować logorrhoea i żargon. Oprócz zaburzeń mowy i języka mogą pojawić się problemy poznawcze, motoryczne i emocjonalne. Z tego powodu należy rozważyć kilka poziomów diagnostycznych (np. neurologia kliniczna, neuropsychologia, psychofizjologia, psychopatologia). Przebieg i rokowanie w przypadku afazji nabytej w dzieciństwie (30% długotrwałych trudności) zależy od kilku czynników, takich jak etiologia i rozległość uszkodzenia, rozwój funkcjonalnej dominacji półkulowej dla języka oraz początkowa szybkość powrotu do zdrowia po wystąpieniu objawów. Plastyczność mózgu dziecka jest źródłem mechanizmów kompensacyjnych, które mogą być uruchamiane przez trzy aspekty działań terapeutycznych, które powinny być stosowane synchronicznie: trening mowy i języka, zasady psychoterapii i medycyny społecznej oraz leczenie dodatkowych zaburzeń.