Amanda Seyfried Is a Woman We Love
Kiedy w L.A. pada deszcz, nikt nikogo za nic nie wini. Duszny i delikatny zwarty związek z naturą zostaje wtedy zerwany, a każdy stara się po prostu przetrwać. Więc teraz, kiedy pada od pięciu dni, dlaczego martwić się, że Amanda Seyfried wygląda trochę jak uwięziona w domu, ubrana w bluzę z kapturem, zbyt luźne spodnie dresowe i parę nieużywanych butów do biegania? Podnosząc kaptur, zapinając go na zamek błyskawiczny, z torebką przypiętą do boku jak worek do robienia na drutach, spogląda z wnętrza stroju i uśmiecha się. „To ty”, mówi, ponad syczeniem deszczu na skórze parkingu, podając swoją dłoń, małą i chłodną jak łyżeczka. Właśnie wtedy, pozwala spojrzenie jej oczu, albo ona daje to. Albo je kradniesz. Kto to może powiedzieć? Oczy domagają się przymiotnika; błagają o symilię.
W tych pierwszych chwilach przed zatłoczonym sklepem dla smakoszy na wzgórzach Hollywood, Seyfried nie mówi nic szczególnego. Nie chodzi o to, że nie ma nic do powiedzenia. Potrafi podkręcić silnik gaduły kiedy chce. To po prostu, że plan był siedzieć na zewnątrz, więc jest westchnienie i rodzaj you-believe-this-shit szturchnięcie na świecie, zanim wyrusza w górę ulicy, oczy skanowania bulwaru wystaw sklepowych dla miejsca do rozmowy.
To ona: dwudziestoczteroletnia aktorka, która wyszła z wieku dojrzewania jako seksowna córka mormonów w serialu HBO Big Love. Była najbardziej pamiętną z wrednych dziewczyn Tiny Fey, czyli tą głupią. Najbardziej pamiętnym corpus delicti w zeszłorocznym Jennifer’s Body, czyli tą potrzebującą. Pojedynczy słoneczny ukłon w stronę młodości w roli córki Meryl Streep w przerażająco nostalgicznym oparze, jakim była Mamma Mia! Jej dni grania nastolatek mogły się jednak skończyć – właśnie – wraz z jej intensywną i seksowną rolą call girl w filmie Chloe, który wchodzi na ekrany 26 marca. Właśnie tam, w przyćmionym świetle wilgotnego popołudnia, to Amanda Seyfried, zaglądająca do drzwi firm, które nie mogą się zdecydować, czy są otwarte.
W końcu znajduje opuszczony bar, który nie serwuje lunchu, gdzie siada i wyciąga plastikowe pudełko zawierające wystarczająco dużo tabbouleh, aby wypchać softball. „Jestem na diecie raw-food,” oświadcza, unosząc brwi, aby jej oczy były jeszcze większe. „To jest intensywne. I w pewnym sensie okropne. Wczoraj na lunch? Szpinak. Tylko szpinak. Szpinak i trochę nasion.” Wypowiada ostatnie słowo, nasiona, i pochyla się nad długą samogłoską, marszcząc nos, przez co słowo to brzmi jak komiczne odkrycie. Momentami Seyfried podąża tak, jakby była jedyną osobą w pokoju, która nie wie, że jest urocza.
Niełatwo oferują widelce w skądinąd opustoszałych barach, więc Seyfried nie zaczyna od razu od tabbouleh. Zamiast tego pokazuje zdjęcie swojego nowego psa, owczarka australijskiego. „To takie przewidywalne”, mówi. „Dopiero co go zostawiłam, a już chcę biec z powrotem i go zobaczyć.”
Szczeniaki są takie. To prawda. Ale po co obcinać krawędzie swojej wolności, kiedy jest się na tyle młodym, by z niej w pełni korzystać?
„Przez większość czasu chcę po prostu wrócić do domu i rzucić psu patyk”, mówi Seyfried. „Czy może być coś bardziej oczywistego niż rzucanie kijem? Muszę być potrzebny.”
Przybywają szklanki z wodą. Seyfried dopuszcza, że to może być głupie, aby mieć psa, kiedy mieszkasz sam, dużo podróżujesz i pracujesz przez wszystkie godziny. Przechyla głowę. „Rozumiem, że potrzeba nigdy nie jest z psem.”
Jedząc tabbouleh, zakrywa usta palcami. To jest niepotrzebne, a zapewnienia są udzielane: Nie będzie trzeba wspominać, jeśli tabbouleh utknie jej w zębach. Ona żuje.
„Och, będę miała tabbouleh w zębach”, mówi. „To jest nieuniknione. Po prostu idź naprzód i powiedz to.” Ona pokazuje swoje siekacze. W jej zębach jest tabbouleh.
„Powiedziałabym ci”, mówi. „Zawsze bym komuś powiedziała, gdyby miał gówno na twarzy”. Zgadza się, że jest to próba charakteru. „Zwłaszcza jeśli to naprawdę kał”. Seyfried wybiera tam i z powrotem przez tabbouleh, jakby szukała pierścionka. She’s a pal.
„Well, I’m a BFF,” she deadpans. „Gram BFF. To jest to, co robię. Mam naszyjnik z „Jennifer’s Body” z napisem BFF. To jest moja rola.”
Nie w Chloe tak nie jest. W Chloe gra ona call girl wynajętą przez kobietę, graną przez Julianne Moore, aby uwieść jej męża, granego przez Liama Neesona. Chloe następnie spotyka się z kobietą, aby opisać jej seks. Zaczyna się straszenie. Seyfried spędza przyzwoitą część filmu nago lub seminakralnie.
Kiedy tabbouleh jest prawie nieobecny, rozmowa zwraca się do faktu, że ona odchodzi. Opuszcza Big Love po swoim czwartym roku i przygotowuje się do przeprowadzki do Nowego Jorku. „Poświęciłam sześć lat w L.A.”, mówi. „Wykonywałam tutaj swoją pracę. Nawiązałam kontakty i wykonałam pracę, którą musiałam wykonać. Ale przyjechałam tu w wieku osiemnastu lat. Wyszłam stąd w wieku dwudziestu czterech lat i czuję się szczęśliwa, że nie było to dłużej.”
Niepokój wzrasta w niej w miarę mówienia, więc otwiera torebkę i wrzuca do ręki Lexapro. Przepoławia ją na pół, a następnie wyciąga z foliowego opakowania tabletkę antykoncepcyjną i połyka obie. „Tak, tak, jestem niespokojna”, mówi. „I tak, stosuję kontrolę urodzeń”. Kieruje swoje wielkie oczy ku górze. Woda spływa z dachu, uderzając gdzieś w rynnę. Jej oczy wydają się szukać tego dźwięku, i to sprawia, że zastanawiasz się, co myślała, kiedy patrzyła na fotografa, który zrobił zdjęcia, które znalazły się na tych stronach. „Już dawno temu nauczyłem się, że fotografie to nie teatr. To nie jest aktorstwo. To jest udawanie. Udaję, że patrzę na mężczyznę, który patrzy wprost na mnie, mężczyznę, który widzi mnie jako wyjątkowo bystrą i żądną przygód.”
Spogląda w sufit, nie przechylając głowy. „To brzmi tak, jakby przebiegało przez ściany” – mówi. Kiedy miała osiemnaście lat, jej oczy przekazywały niewinność, jednocześnie mormońską i komicznie kretyńską. Kiedy będzie miała trzydzieści dwa lata, użyje ich, by położyć mężczyznę. W tej chwili jest w nich pewna doza niepokoju, pewna doza zdziwienia. Jej oczy domagają się przymiotnika, błagają o symilię. Jej oczy są zwycięskie, jak dwa spadochrony.
Publikacja w numerze kwiecień 2010.
.