Amisze i studiowanie Biblii, oraz rozdanie

Często zadawane mi pytanie dotyczy tego, czy Starozakonni Amisze mogą mieć prywatne studium Biblii lub grupowe nabożeństwa poza kościołem. Społeczność Amiszów jest dość zróżnicowana w stanach, w których żyją Starozakonni Amisze, więc jest możliwe, że jest kilka dystryktów Amiszów, które mają biskupów, którzy nie chcą, aby ich stado miało rodzinne lub szkolne nabożeństwa, ale większość przywódców kościoła Starozakonnych Amiszów zachęca swoje szkoły i rodziny nuklearne do rozpoczynania i kończenia każdego dnia jakimś rodzajem codziennego czytania Pisma Świętego.

Większość nauczycieli szkolnych czyta kilka fragmentów z Biblii na początku każdego dnia zajęć, a przywódcy kościoła często zachęcają tatusiów (*PA holenderskie słowo i pisownia dla taty to Daed, wymawiane dat) do przeczytania kilku wersetów na głos dla rodziny w pewnym momencie każdego dnia. Fundamentem kultury Amiszów, jej jedynym powodem, dla którego odrzucają tak wiele nowoczesnej kultury jak to tylko możliwe, jest utrzymywanie ich umysłów i serc skupionych na Bogu, Jego Słowie i Jego drogach.

Starozakonny Amisz powiedział mi, że kłopoty mogą się pojawić, jeśli grupa rodzin chce się zebrać, aby studiować określoną książkę do nabożeństwa, której biskup lub kaznodzieje nie zatwierdzili. Z mojego osobistego doświadczenia z małymi lub domowymi grupami, nasze kościoły wydają się działać podobnie – to znaczy, że to, co będzie studiowane, musi być zatwierdzone przez kościół. Większość przywódców kościołów Amiszów wydaje się czuć tak jak wielu naszych przywódców kościelnych sto lat temu – że człowiek nie potrzebuje żadnych „napisanych przez człowieka” książek; wystarczy, że będzie czytał Pismo Święte.

W oparciu o moje badania, wydaje się, że większość dystryktów Amiszów nie zgadza się na jakiekolwiek „wspólnotowe studium Biblii”, które nie zawiera przynajmniej jednego przywódcy kościoła – biskupa, diakona lub kaznodziei. Powód tego jest podobny do tego, dlaczego wiele wyznań zbiera się tylko po to, aby studiować „zatwierdzone przez kościół” książki lub nauki typu dewocjonalia – aby utrzymać ciało w jedności odnośnie tego, co jest nauczane.

Zazwyczaj staram się obramować moje badania moimi osobistymi doświadczeniami życiowymi i biznesowymi, aby zobaczyć czy to, czego się uczę jest zgodne z tym, czego doświadczyłem lub o czym czytałem. W tym przypadku, szybko zdałem sobie sprawę, że zanim Zjednoczony Kościół Metodystyczny wybrał Plain Wisdom: An Invitation into an Amish Homes and the Heart of Two Women, aby znalazła się na liście lektur dla służby kobiet na rok 2013, książka ta musiała przejść przez kolejne etapy, aby zostać zatwierdzona. Nie wiedziałam, że kościół w ogóle rozważał tę książkę, ale wiem, że kroki podjęte w odniesieniu do każdej książki, którą kościół zatwierdza, mają na celu ochronę kościoła – jego liderów i kongregantów.

Jeśli dodamy do tego zrozumienia fakt, że biskupi, diakoni i kaznodzieje Amiszów Starego Zakonu nie są opłacanymi stanowiskami i że mają pełnoetatowe prace, aby zapewnić utrzymanie swoim dużym rodzinom, możemy zacząć rozumieć więcej z tego, dlaczego liderzy kościoła Amiszów dążą do tego, aby grupy w ich stadzie nie miały zorganizowanych studiów biblijnych. Jednak Amisze zachęcają do wszelkiego rodzaju spotkań towarzyskich, podczas których ludzie czują się podniesieni na duchu i kochani, a podczas takich spotkań omawiają dobre nasiona zasiane podczas regularnych (co drugą niedzielę) spotkań kościelnych. Większość dystryktów Amiszów zachęca również do szkolnych i rodzinnych dewocjonaliów – rozpoczynania i kończenia każdego dnia kilkoma wersetami biblijnymi i modlitwą.

*Słowa słownika pochodzą z Eugene S. Stine, Pennsylvania German Dictionary (Birdsboro, PA: Pennsylvania German Society, 1996), a ich użycie zostało potwierdzone przez instruktora języka Pennsylvania Dutch.

Poniżej znajduje się fragment autorstwa Miriam Flaud, współautorki Plain Wisdom: An Invitation into an Amish Home and the Hearts of Two Women. W nim zaczyna się ona od podzielenia się wspomnieniem z jej szkolnych lat.

Od Miriam Flaud – Starszego Zakonu Amiszów, przyjaciółki i współautorki ~

W naszym jednopokojowym domu szkolnym, zaczynaliśmy każdy dzień od nabożeństwa i śpiewu. Nasz nauczyciel nauczył nas czerpać radość ze śpiewania, ale jako dziesięciolatka nigdy nie cieszyłam się na rozpoczęcie pieśni. Kiedy więc przychodziła moja kolej na prowadzenie śpiewu, zawsze wybierałam tę samą pieśń, taką, co do której byłam pewna, że mogę ją poprowadzić bez zająknięcia: „W ogrodzie”. Jeśli moja nauczycielka zmęczyła się tym, że wybierałam tę piosenkę tydzień po tygodniu, nigdy tego nie okazała.

Trzydzieści pięć lat później, z mężem i sześciorgiem własnych dzieci, zaczynam moje letnie dni w ogrodzie. Mój ogród, który zapewnia świeże warzywa dla mojej rodziny, jest również moją małą ucieczką.

Z nastaniem nowego dnia, z motyką ogrodową w ręku, wyślizguję się na zewnątrz, aby spędzić trochę spokojnego czasu wśród kukurydzy, ziemniaków, pomidorów i, oczywiście, chwastów. Chwasty utrzymują ten teren prywatnym, ponieważ dzieci nauczyły się, że przerwanie pracy może wylądować na niechcianej posadzie tutaj. Więc to jest miejsce, gdzie medytuję.

W jeden szczególny poranek, z ciężkim sercem dotyczącym pewnej sprawy w moim życiu, wylałem moje serce do Boga, błagając Go o wybawienie. Poczułam Jego obecność, której towarzyszył uspokajający pokój. Wraz z tym pokojem przyszło wspomnienie pewnej pieśni – mojej szczególnej pieśni z dawnych czasów. Gdy śpiewałam, słowa nabrały nowego znaczenia, które poruszyło moje serce i przyniosło łzy do oczu.

W ogrodzie

Przybyłam do ogrodu sama,

Podczas gdy rosa jest jeszcze na różach.

I głos słyszę, padający na moje ucho,

Syn Boży objawia.

On mówi, a dźwięk Jego głosu

Jest tak słodki, że ptaki uciszają swój śpiew.

I melodia, którą On mi dał,

W moim sercu rozbrzmiewa.

Zostałbym z Nim w ogrodzie

Choć noc wokół mnie zapada.

Ale On każe mi iść przez głos biada.

Jego głos do mnie woła.

Chorus:

I On idzie ze mną. I rozmawia ze mną.

I mówi mi, że jestem Jego własnością.

A radość, którą dzielimy, gdy tam trwamy

Nie zna jej nikt inny.

Kocham mój ogród, bo to nie tylko miejsce, gdzie rosną warzywa. To miejsce, gdzie Bóg spotyka się ze mną na osobistym, indywidualnym poziomie.

Jeśli Go zaprosisz, Bóg odwiedzi cię wszędzie. Nie potrzebujesz ogrodu ani nawet podwórka. Każde miejsce się nada, nawet łazienka, jeśli jest to jedyna prywatna przestrzeń, jaką posiadasz. Zapal świecę i porozmawiaj z Bogiem. On jest niesamowity.

Giveaway!