Amoco Cadiz

W dniu 16 marca 1978 r. zbiornikowiec Amoco Cadiz, przewożący 223 000 ton ropy naftowej i 4 000 ton paliwa bunkrowego, uległ awarii mechanizmu sterowniczego i pomimo wysiłków załogi niemieckiego holownika oraz dwóch nieudanych prób holowania osiadł na mieliźnie w Portsall Rocks, na wybrzeżu bretońskim. Cały ładunek wyciekł, gdy falochrony rozdzieliły statek na dwie części, stopniowo zanieczyszczając 360 km linii brzegowej od Brestu do Saint Brieuc.

Był to największy wyciek ropy spowodowany wejściem tankowca na mieliznę, jaki kiedykolwiek zarejestrowano na świecie. Konsekwencje tego wypadku były znaczące i spowodowały, że rząd francuski zrewidował swój plan reagowania na wyciek ropy (plan Polmar), nabył zapasy sprzętu (zapasy Polmar), narzucił pasy ruchu w kanale La Manche i utworzył Cedre. Rząd francuski, wraz z poszkodowanymi społecznościami lokalnymi, wytoczył proces firmie Amoco w Stanach Zjednoczonych. Po 14 latach skomplikowanego postępowania uzyskali ostatecznie 1 257 milionów franków (190 milionów euro), mniej niż połowę żądanej kwoty.

Wypadek

Rankiem 16 marca 1978 roku tankowiec Amoco Cadiz, w drodze z Zatoki Perskiej do Rotterdamu z 223 000 ton ropy naftowej, dryfował w kierunku wybrzeża bretońskiego w silnym sztormie po awarii systemu sterowania. Niemiecki holownik próbował pomóc tankowcowi, jednak sytuacja była trudna i pierwsza lina holownicza, rzucona o 1:30 w nocy, pękła trzy godziny później. Mimo usilnych starań załóg obu statków, Amoco Cadiz wszedł na mieliznę o 22.00 w pobliżu małego portu Portsall. W wyniku wypadku wiele zbiorników zostało uszkodzonych, a pierwsze plamy ropy szybko dotarły do wybrzeża. Największy wyciek ropy, jaki kiedykolwiek widziano z powodu osiadłego na mieliźnie tankowca, właśnie się rozpoczął.

W ciągu dwóch tygodni cały ładunek wyciekł do morza i, ciągnięty przez wiatry i prądy, zanieczyścił ponad 300 km wybrzeża, należącego do najpiękniejszych i najbardziej naturalnych w Europie. Rozgorączkowani mieszkańcy zniszczonych społeczności rozpoczęli desperacką walkę z tą katastrofą. Francuskie media rozpowszechniały apokaliptyczne obrazy ogromnej plamy ropy, która wstrząsnęła całym narodem.

Nie odosobniony przypadek

Ten rekordowy wyciek ropy nie jest odosobnionym przypadkiem. Już 18 marca 1967 r. wejście na mieliznę Torrey Canyon u wybrzeży Lands End (Kornwalia, Anglia) stanowiło ostrzeżenie na dużą skalę. Bretońskie wybrzeże zostało dotknięte plamami ropy dryfującymi w Kanale; po raz pierwszy w kwietniu między Morlaix a Plouescat (na północnym zachodzie), a następnie w połowie maja 1907 r. w zatokach Douarnenez i Audierne (na południowym zachodzie). W dniu 24 stycznia 1976 r. drugim ostrzeżeniem było wejście na mieliznę statku VLCC Olympic Bravery, na szczęście pustego, co spowodowało wyciek 1200 ton bunkrów.
W dniu 16 października miał miejsce trzeci incydent – rozbicie się statku Boehlen u wybrzeży wyspy Sein, co doprowadziło do wycieku 7000 ton ładunku ciężkiej ropy wenezuelskiej. Katastrofa Amoco Cadiz nie była bynajmniej ostatnim wyciekiem ropy naftowej, który dotknął Bretanię. W dniu 28 kwietnia 1979 r. masowiec Gino załadowany ciężkim paliwem Boscan (o gęstości większej niż woda) zatonął po kolizji u wybrzeży wyspy Ushant. 7 marca 1980 r. madagaskarski tankowiec Tanio rozpadł się na dwie części podczas sztormu u wybrzeży wyspy Batz, a na jego rufie zatonęło 6 000 ton ciężkiego paliwa. Dnia 31 stycznia 1988 r. jeden ze zbiorników włoskiego tankowca Amazzone utracił 2 100 ton ropy naftowej podczas sztormu u wybrzeży Penmarc’h. Ta seria wycieków ropy naftowej doprowadziła do chęci zmiany przebiegu takich wydarzeń w Bretanii i do tego, aby zanieczyszczający zapłacili za szkody, które spowodowali.

.