Amud 1

Amud 1 jest prawie kompletnym, ale słabo zachowanym szkieletem dorosłego neandertalczyka z Azji Południowo-Zachodniej, którego wiek szacuje się na około 55 000 lat. Został on odkryty w Amud w Izraelu przez Hisashi Suzuki w lipcu 1961 roku, który opisał go jako mężczyznę. Przy wzroście szacowanym na 1,78 m (5 stóp 10 cali) jest on znacznie wyższy niż jakikolwiek inny znany neandertalczyk, a jego czaszka ma zdecydowanie największą pojemność czaszki (1736-1740 cm3) spośród wszystkich czaszek archaicznych homininów, jakie kiedykolwiek znaleziono. Czyni ją to, według Ralpha Hollowaya, jednym z najsłynniejszych okazów czaszek neandertalskich.

Amud 1

Nr kat.

Amud 1

Gatunek

Homo neanderthalensis

Wiek

55 000 lat

Miejsce odkrycia

Amud, Izrael

Data odkrycia

lipiec 1961

Odkryte przez

Hisashi Suzuki i inni

Czaszka została znaleziona bardzo wysoko w stratygrafii i była wymieszana nie tylko z artefaktami z górnego paleolitu, ale także z ceramiką z poziomów położonych dalej. Z tego powodu pierwsze dwie opublikowane daty Amud 1 i innych szczątków nie były traktowane poważnie, gdy sugerowały one niezwykle niedawny czas (według standardów neandertalskich) 28.000 i 20.000 lat. Od tego czasu został on ponownie datowany przez ESR na około 55 000 lat.

Jak inne okazy neandertalskie w Lewancie (takie jak Tabun C1 i okazy z Shanidar), czaszka Amud 1 jest długa, szeroka i pośrednia w wysokości sklepienia czaszki w porównaniu z europejskimi neandertalczykami i współczesnymi ludźmi. Z przypuszczalnie dużym nosem i dużą twarzą, umiarkowanym prognatyzmem śródtwarzowym, małym grzbietem brwiowym i małymi zębami, Amud 1 wykazuje niezwykłą mozaikę cech w porównaniu z europejskimi neandertalczykami. W przeciwieństwie do większości innych bliskowschodnich, a zwłaszcza europejskich neandertalczyków, jego grzbiety brwiowe są smukłe, a podbródek, choć wciąż minimalny jak na standardy współczesnego człowieka, jest nieco rozwinięty. Chociaż Amud 1 jest znacznie wyższy niż jakikolwiek inny znany neandertalczyk, jego ciało jest krępy, wytrzymały i ma krótkie kończyny, podobnie jak przystosowane do zimna ciała klasycznych zachodnioeuropejskich neandertalczyków.

Suzuki początkowo interpretował te cechy jako pośrednie między lewantyńskimi neandertalczykami (okazy z Tabun i Shanidar) i lewantyńskimi anatomicznie współczesnymi ludźmi (Skhul i Qafzeh). W 1995 roku Hovers i in. argumentowali, że cechy czaszkowe i żuchwowe czynią go w pełni neandertalczykiem, i choć odrzucone przez Belfer-Cohen (1998), jest to obecnie przyjęta klasyfikacja. Amud 1 jest wysoce progresywny jak na neandertalczyka i ma wiele pochodnych cech wspólnych z wczesnymi anatomicznie współczesnymi ludźmi, a nawet współczesnymi ludźmi.

Jednakże szkielet twarzy Amud 1 był niekompletny i fragmentaryczny; jego zakładana forma została zrekonstruowana, a zatem pomiary okazu (zwłaszcza w odniesieniu do środkowej części twarzy) są spekulacyjne. W 2015 r. wirtualna rekonstrukcja przeprowadzona przez japońskich naukowców wskazała, że szkielet twarzy Amud 1 był mniejszy niż wcześniej szacowano, a sklepienie czaszki było krótsze i bardziej brachycefaliczne za życia osobnika; po tym, jak zostało zdeformowane in situ przez presję geologiczną.

Szkielet jest obecnie przechowywany na Uniwersytecie w Tel Awiwie, w Izraelu.

.