Anders Celsius
W 1730 roku Celsius opublikował pracę Nova Methodus distantiam solis a terra determinandi (Nowa metoda wyznaczania odległości Ziemi od Słońca). Jego badania obejmowały również badanie zjawisk zorzy polarnej, które prowadził ze swoim asystentem Olofem Hiorterem, i jako pierwszy zasugerował związek między zorzą polarną a zmianami w polu magnetycznym Ziemi. Obserwował wahania igły kompasu i stwierdził, że większe odchylenia korelowały z silniejszą aktywnością zorzy. W Norymberdze w 1733 r. opublikował zbiór 316 obserwacji aurora borealis wykonanych przez siebie i innych w latach 1716-1732.
Celsius często podróżował na początku lat trzydziestych XVII w., w tym do Niemiec, Włoch i Francji, gdzie odwiedził większość głównych europejskich obserwatoriów. W Paryżu opowiedział się za pomiarem łuku południka w Laponii. W 1736 r. uczestniczył w ekspedycji zorganizowanej w tym celu przez Francuską Akademię Nauk, kierowanej przez francuskiego matematyka Pierre’a Louisa Maupertuis (1698-1759), w celu zmierzenia stopnia szerokości geograficznej. Celem wyprawy było zmierzenie długości stopnia wzdłuż południka, w pobliżu bieguna, i porównanie wyniku z podobną wyprawą do Peru, dziś Ekwador, w pobliżu równika. Wyprawy te potwierdziły przekonanie Isaaca Newtona, że kształt Ziemi jest elipsoidą spłaszczoną na biegunach.
W 1738 roku opublikował De observationibus pro figura telluris determinanda (Obserwacje nad ustaleniem kształtu Ziemi). Udział Celsjusza w wyprawie lapońskiej przysporzył mu w Szwecji wiele szacunku u rządu i rówieśników, a także odegrał kluczową rolę w wywołaniu zainteresowania władz szwedzkich przekazaniem środków potrzebnych do budowy nowego, nowoczesnego obserwatorium w Uppsali. Prośba ta została spełniona, a Celsjusz założył w 1741 r. Obserwatorium Astronomiczne w Uppsali. Obserwatorium było wyposażone w instrumenty zakupione podczas jego długiej podróży zagranicznej, obejmujące najnowocześniejszą technologię instrumentalną tego okresu.
Prowadził obserwacje zaćmień i różnych obiektów astronomicznych oraz opublikował katalogi starannie wyznaczonych magnitudo dla około 300 gwiazd przy użyciu własnego systemu fotometrycznego (średni błąd=0,4 mag). Zaproponował skalę temperatury Celsjusza w pracy dla Królewskiego Towarzystwa Nauk w Uppsali, najstarszego szwedzkiego towarzystwa naukowego, założonego w 1710 roku. Jego termometr był wyskalowany z wartością 0 dla temperatury wrzenia wody i 100 dla temperatury zamarzania. W 1745 roku, rok po śmierci Celsjusza, skala została odwrócona przez Carla Linneusza, aby ułatwić bardziej praktyczne pomiary.
Celsius przeprowadził wiele pomiarów geograficznych na potrzeby szwedzkiej mapy generalnej i jako jeden z pierwszych zauważył, że znaczna część Skandynawii powoli podnosi się nad poziom morza, co jest procesem ciągłym, zachodzącym od czasu stopienia się lodu z ostatniej epoki lodowcowej. Jednak błędnie postawił tezę, że woda wyparowuje.
W 1725 roku został sekretarzem Królewskiego Towarzystwa Nauk w Uppsali i służył na tym stanowisku aż do śmierci z powodu gruźlicy w 1744 roku. Poparł utworzenie Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk w Sztokholmie w 1739 roku przez Linneusza i pięciu innych, a na pierwszym posiedzeniu tej akademii został wybrany na jej członka. W rzeczywistości to Celsjusz zaproponował nazwę nowej akademii.