Augury

Było pięć różnych rodzajów auspicjów. Spośród nich trzy ostatnie nie stanowiły części starożytnych wróżb.

ex caelō Wróżba ta polegała na obserwacji grzmotów i błyskawic i była często uważana za najważniejszą. Za każdym razem, gdy augur donosił, że Jowisz zesłał grzmoty i błyskawice, nie mogły się odbyć żadne comitia (zgromadzenie reprezentujące całą populację rzymską). ex avibus Choć wróżby były zazwyczaj znakami ptaków, nie wszystkie ptaki na niebie były postrzegane jako symbole woli bogów. Istniały dwie klasy ptaków: Oscines, które dawały auspicje poprzez swój śpiew; i Alites, które dawały auspicje poprzez to, jak latały. Do Oscynów należały kruki, wrony, sowy i kury, a każdy z nich dawał albo korzystną wróżbę (auspicium ratum), albo niekorzystną, w zależności od tego, po której stronie wyznaczonego przez Augura obszaru się pojawiał. Ptakami Alitów były orzeł, sęp, avis sanqualis, zwany też ossifraga, oraz immussulus lub immusculus. Niektóre ptaki, takie jak Picus Martius, Feronius i Parrha, można zaliczyć do oscynków i alitów. Każdy ruch i każdy dźwięk wydawany przez te ptaki miał inne znaczenie i interpretację w zależności od różnych okoliczności lub pory roku, w której był obserwowany. ex tripudiīs Te auspicje były odczytywane poprzez interpretację wzorców żywieniowych kurczaków i były powszechnie używane podczas wypraw wojskowych. Cyceron wskazuje, że w pewnym momencie każdy ptak mógł wykonać tripudium, ale w miarę rozwoju praktyki szybko zaczęto zwyczajowo używać tylko kurczaków. Kurczaki były trzymane w klatce pod opieką pullariusa (opiekuna kurcząt auspicjum), który, gdy nadszedł czas, wypuszczał je i rzucał w nie chleb lub ciasto. Jeśli kurczaki nie chciały wyjść lub jeść, albo wydawały okrzyk, biły skrzydłami lub odlatywały, znaki były uważane za niekorzystne. I odwrotnie, jeśli kura opuściła swoją klatkę by ucztować tak, że coś wypadło z jej pyska i wylądowało na ziemi, znaki te były określane jako tripudium solistimum (lub tripudium quasi terripavium solistimum , według starożytnych pisarzy), i były uważane za korzystne. ex quadrupedibus Wróżby mogły być również brane od zwierząt, które chodziły na czterech nogach, choć te wróżby nie były częścią oryginalnej nauki wróżek i nigdy nie były używane w sprawach państwowych. Często wróżby te przybierały formę lisa, wilka, konia lub psa, który przeszedł przez drogę danej osoby lub został znaleziony w nietypowym miejscu – znaczenie to mogło być interpretowane przez wróżbitę jako wola bogów. ex dīrīs Ta kategoria wróżb reprezentowała każde inne wydarzenie lub zdarzenie, które mogło skutkować wróżbą, a które nie pasowało do powyższych kategorii. Często akcje kichania, potykania się i inne lekko nienormalne wydarzenia mogły być brane jako znak od Bogów do zinterpretowania.

Znaki ofiarowane i żądaneEdit

Istniały dwie klasyfikacje znaków pomyślności, impetatywne (impetrativa, poszukiwane lub żądane) i oblatywne (oblativa, nieposzukiwane lub ofiarowane). Znaki należące do kategorii impetrativa były znakami, które wynikały z działań wykonywanych przez augurów podczas odczytywania auspicjów. Drugą kategorią znaków, oblativa, były doniosłe wydarzenia, które następowały niespodziewanie, podczas gdy sędzia przyjmował auspicje lub uczestniczył w debacie publicznej. Znaki Ex Caelo („z nieba”) w postaci grzmotów i błyskawic lub innych zjawisk naturalnych były uważane za znaki „ofiarowane”. O ile sędziemu nie towarzyszył augur, to do niego należała decyzja, czy „ofiarowany” znak jest znaczący czy nie.

.