Black Abbey

Przeorat został założony w 1225 r. przez Williama Marshal młodszego, hrabiego Pembroke, który zmarł w 1231 r.

W 1349 r. społeczność w obrębie przeoratu została dotknięta epidemią dżumy – znanej jako Czarna Śmierć. Podczas tej pandemii w ciągu trzech miesięcy zmarło ośmiu członków wspólnoty. W 1558 roku Irlandia znalazła się pod panowaniem Elżbiety I Angielskiej, protestanckiej królowej, a własność klasztoru została skonfiskowana przez koronę. Elżbieta zmarła w 1603 r., ale polityka nowego protestanckiego króla, Jakuba I, nie zmieniła się: klasztor stał się siedzibą sądu, a dominikanie zostali zmuszeni do opuszczenia go i znalezienia sobie miejsca w innych domach.

Od 1642 do 1649 r. Black Abbey odegrało ważną rolę w próbach ratowania zarówno irlandzkiej religii katolickiej, jak i króla Anglii i Irlandii, Karola I; opactwo gościło rząd znany jako Irlandzka Konfederacja Katolicka. Wysiłki te nie trwały jednak długo. W marcu 1650 r. armia angielska pod dowództwem Olivera Cromwella otoczyła Kilkenny w oblężeniu. Wielu ludzi zmarło z powodu epidemii i głodu, wielu innych uciekło, zanim miasto ostatecznie się poddało.

Od 1685 do 1689 roku, pod rządami katolickiego króla Anglii Jakuba II, opactwo kwitło, ale w 1690 roku, pod rządami protestanckiego króla Anglii Wilhelma III, zarówno Kilkenny, jak i opactwo zostały ponownie zajęte przez Anglików.

Do roku 1776, społeczność Czarnego Opactwa była bliska zeru, ale począwszy od tego roku, dominikanie ponownie objęli w posiadanie opactwo, najpierw poprzez jego dzierżawę. W 1816 roku Czarne Opactwo zostało przywrócone jako przeorat dominikański, a pierwsza publiczna msza odbyła się 25 września 1816 roku.

W Niedzielę Trójcy Świętej, 22 maja 1864 roku, Black Abbey zostało ponownie konsekrowane przez biskupa i ostatecznie otwarte jako dom modlitwy.