Czy istnieje siarczyn żelazawy i siarczyn glinu?

Siarczyn żelazawy istnieje. Ta strona opisuje właściwości tego związku.

Siarczyn żelazawy, $FeSO3.3H2O}$, otrzymuje się przez rozpuszczenie żelaza w wodnym kwasie siarkowym pod nieobecność powietrza. Po stężeniu sól odkłada się w postaci bezbarwnych kryształów. Reakcja jest nieco skomplikowana, ponieważ podczas rozpuszczania żelaza nie wydziela się wodór, a powstający wodór redukuje część kwasu siarkowego (lub siarczynu żelazawego) do kwasu tiosiarkowego (lub tiosiarczanu żelazawego). W ten sposób:

$${2Fe + 3H2SO3 -> FeSO3 + FeS2O3 + 3H2O}$$

Tiosiarczan, będąc bardzo dobrze rozpuszczalny w wodzie, pozostaje w roztworze.

Siarczyn żelazawy powstaje również przy współdziałaniu roztworów soli żelazawych i siarczynu sodu oraz przy rozpuszczeniu wodorotlenku żelazawego w wodnym kwasie siarkowym. W tych okolicznościach zwykle otrzymuje się czerwony roztwór, prawdopodobnie z powodu interakcji z rozpuszczonym tlenem. Barwa ta jednak szybko zanika, zwłaszcza podczas ogrzewania. Po zagęszczeniu sól krystalizuje się.

Po przepuszczeniu prądu ditlenku siarki do wodnej zawiesiny świeżo strąconego siarczku żelazawego, ten ostatni przechodzi do roztworu i stopniowo odkłada się siarczyn żelazawy:

$$> FeSO3 + H2O -> FeSO3 + H2S}$$

Roztwór siarczynu żelazawego łatwo utlenia się na powietrzu, dając czerwony roztwór. Z jego bezbarwnych roztworów alkalia wytrącają wodorotlenek żelazawy.

Siarczyn glinu jest słabo poznany. W tej samej witrynie napisano o nim tylko jeden wiersz.

Opisano różne sole zasadowe. Roztwór kwaśnego siarczynu był używany do oczyszczania cukru buraczanego

.