Kiedy osoba z demencją nie wie, że ma ograniczenia – Anosognozja

BY admin
|

Witnessing someone progressively deteriorate is one of the challenging and painful parts of caring for a family member with dementia. Może się okazać, że kiedy próbują Państwo omówić zmiany w pamięci i możliwościach osoby z demencją, staje się ona defensywna, niespokojna, przygnębiona i zaprzecza, że cokolwiek jest nie tak. Może to wywołać równie silne emocje u Państwa, ponieważ mogą się Państwo obawiać o bezpieczeństwo tej osoby, czuć się sfrustrowani i niepewni, jak sobie poradzić. Wygląda to tak, jakby osoba z demencją nie miała pojęcia, że ma jakiekolwiek objawy i że jej zdolności się zmieniają. Co tak naprawdę się dzieje?

Czy ta osoba nie wie, że ma demencję?

Może nie wiedzieć. To, co może być postrzegane jako zaprzeczanie lub bycie upartym, może być w rzeczywistości brakiem świadomości, że istnieją jakiekolwiek deficyty. Termin medyczny określający to zjawisko to „anosognozja” i oznacza on „brak wiedzy o chorobie”. Kiedy pojawia się anozognozja, zdolność do wglądu w swoje prawdziwe możliwości jest ograniczona. Może to być wybiórcze lub całkowite i może wpływać na pamięć, ogólne zdolności myślenia, emocje i zdolności fizyczne. Jest to problem neurologiczny wynikający z uszkodzenia pewnych części mózgu. W rezultacie osoba, którą się opiekujesz, może nie być w stanie rozpoznać objawów demencji, ponieważ:

  • Mogła zapomnieć o diagnozie z powodu skutków, jakie demencja może mieć na ich pamięć (amnezja) i dlatego nie będzie miała wglądu w żadne objawy związane z demencją.
  • Nie są świadomi wpływu, jaki objawy związane z demencją mają na ich codzienne życie i mogą nie mieć świadomości, że nie są w stanie radzić sobie samodzielnie.

Przykłady tego, jak może wyglądać „Anosognozja”, gdy sprawujesz opiekę nad osobą z demencją:

  • Moja mama upiera się, że może prowadzić samochód, mimo że lekarz musiał odebrać jej prawo jazdy. Często pyta mnie, gdzie są kluczyki do samochodu i staje się smutna i zdenerwowana, kiedy mówię jej, że nie może już prowadzić.
  • Moja żona uwielbia organizować przyjęcia i gotować wyszukane posiłki dla naszych gości. Odkąd zdiagnozowano u niej chorobę Alzheimera, zauważyłem, że często miesza przepisy i nie radzi sobie tak, jak kiedyś, ale nie pozwala mi sobie pomóc i złości się, kiedy jej to proponuję.
  • Mój mąż lubi chodzić po wąwozach w pobliżu naszego domu, ale ostatnio się zgubił i była to dla mnie bardzo stresująca sytuacja. On nie wydaje się tego doceniać i będzie próbował codziennie wychodzić z domu na swój zwykły spacer. Nie słucha mnie i w końcu się kłócimy.

Jak radzisz sobie z anosognozją?

Rzeczy, o których należy pamiętać:

  • Osoba z demencją może mieć zmienny poziom świadomości dotyczący swojego stanu.
  • Anozognozja nie jest zaprzeczaniem ani uporem. Jest to stan, który może wpływać na mózg na poziomie neurologicznym.
  • Brak świadomości w jednym obszarze może nie oznaczać braku świadomości w innym. Na przykład, osoba może rozpoznać, że jej mobilność spada i zgodzić się na używanie laski, ale może nie mieć świadomości, że nie może już używać kuchenki.

Wskazówki i strategie, jak reagować na anozognozję

Dostosowanie czynności życia codziennego:

  • Pozwól osobie, którą się opiekujesz, na bezpieczne wykonywanie czynności, które nadal jest w stanie wykonywać. Na przykład, jeśli nadal jest w stanie składać pranie, pozwól jej na to. Możesz też dostarczyć jej ubrania do składania, które nie mają znaczenia jak są złożone, takie jak ręczniki.
  • Jeśli osoba ta jest przyzwyczajona do płacenia rachunków czekiem, daj jej starą książeczkę czekową, której będzie mogła używać, aby nadal mogła angażować się w to zachowanie.
  • Zaproponuj, abyście razem wykonywali różne czynności. Na przykład, ugotuj razem przepis i poproś osobę, aby zaangażowała się w sposób, w jaki jest jeszcze w stanie.

Strategie radzenia sobie i komunikacji:

  • Nie bierz tego do siebie: Anosognozja może powodować, że osoba z demencją mówi krzywdzące rzeczy. Choć może to być trudne, należy pamiętać, że to choroba mówi i nie brać tego do siebie.
  • Czy to bezpieczne czy niebezpieczne: Przed interwencją należy zadać sobie pytanie, czy to, co robi dana osoba jest niebezpieczne. Jeśli nie jest to niebezpieczne, możesz zrezygnować z interwencji.
  • Odwołuj się do emocji, a nie do rozumowania: Nie można rozumować z kimś, kto ma anosognozję, więc choć może to być kuszące, nie próbuj przekonywać osoby z demencją, aby widziała rzeczy z twojej perspektywy. Zamiast tego spróbuj nawiązać kontakt z emocjami tej osoby.
  • Najpierw sprawdź swoje emocje: Jeśli osoba z demencją ma zamiar zaangażować się w działanie, które zagraża jej bezpieczeństwu, bądź świadomy własnych emocji. Przed zaangażowaniem się należy poświęcić chwilę na uregulowanie swoich emocji.
  • Zgoda, naciąganie prawdy i odwracanie uwagi: Na przykład, jeśli osoba z demencją jest zła, że nie może prowadzić samochodu, należy wczuć się w jej złość (zgodzić się, że to trudne), powiedzieć, że samochód jest w warsztacie do naprawy (naciągnąć prawdę) i zaproponować zajęcie, które, jak wiadomo, sprawi jej przyjemność (odwrócić uwagę).