Robert Barnett (prawnik)

Po szkole urzędował dla Johna Minora Wisdoma w Nowym Orleanie (gdzie ożenił się z Ritą Braver, która przyjęła pracę w CBS affiliate WWL-TV). W 1972 r. para przeniosła się do Waszyngtonu, gdzie pracował dla Byrona White’a, sędziego Sądu Najwyższego (zastępując Davida E. Kendalla), a jego żona została redaktorką w biurze CBS News. Po rocznym stażu przyjął posadę pomocnika senatora z Minnesoty Waltera Mondale’a, który powierzył mu zadanie pozyskiwania poparcia dla ustawodawstwa ograniczającego filibusters. Zaprzyjaźnił się blisko z kolegą Mondale’a, Michaelem Bermanem.

W 1975 roku został zatrudniony przez Josepha A. Califano Jr. i dołączył do firmy prawniczej Williams, Connolly & Califano. Wkrótce potem, Mondale został wybrany jako Jimmy Carter’s prezydenckiego biegacza i Barnett wziął urlop od swojej kancelarii i udał się do Atlanty, aby pomóc uruchomić kampanię Cartera. Po zwycięstwie Cartera, Barnett powrócił do swojej praktyki prawniczej. Zyskał sławę broniąc klientów w białych kołnierzykach, w tym dystrybutora Toyoty, Jima Morana i byłego szefa Fannie Mae, Franklina Rainesa. W 1984 roku Barnett pomógł przygotować kandydatkę Mondale’a, Geraldine Ferraro, do debaty przeciwko George’owi H.W. Bushowi i bronił ją przed oskarżeniami o rzekome powiązania jej męża z mafią i wątpliwymi zeznaniami podatkowymi. Reprezentował również Davida Stockmana i Kitty Dukakis, pomagając im w uzyskaniu lukratywnych kontraktów z wydawcami książek. W 1992 roku, ponownie służył jako trener debat, tym razem dla Billa Clintona w jego udanej kampanii prezydenckiej. Wracając do prywatnej praktyki, znalazł wielu klientów chętnych do reprezentowania ich w zabezpieczeniu lukratywnych kontraktów i zaliczek na ich książki, w tym sekretarza stanu Jamesa Bakera; byłego wiceprezydenta Dana Quayle’a i jego żony Marilyn Quayle; Jamesa Carville’a i jego żony Mary Matalin. Rozszerzył się również do reprezentowania wiadomości telewizyjnych ludzi w negocjacjach umownych, w tym jego żona, Rita Braver, Susan Mercandetti, Robin Lloyd, Chris Wallace, Andrea Mitchell, Brit Hume, Wolf Blitzer i Ann Curry,

W 1992 roku, stał się osobistym prawnikiem Hillary Clinton (na jej pamiętnik) i pomógł Clintonów, gdy ich pomocnik Vince Foster popełnił samobójstwo. Po krytyka powstała, czy to było właściwe dla Barnett do reprezentowania tak wielu newscasters i dziennikarzy, którzy byli sprawozdawczości na Białym Domu, a także służąc jako prawnik do Clintons; Barnett zrezygnował z reprezentowania Clintons obracając swoją pracę na kolegów Williams, Connolly & Califano adwokat David E. Kendall. Reprezentował George’a Stephanopoulosa w obciążającej książce o Clintonach. W 1997 roku, po rezygnacji żony z pracy w CBS, powrócił do reprezentowania Clintonów i pomógł wynegocjować sprzedaż ich wspomnień po prezydenturze, a także pomógł byłym urzędnikom Clintona zabezpieczyć nowe miejsca pracy (Donna Shalala jako prezydent Uniwersytetu w Miami i Lawrence Summers jako prezydent Uniwersytetu Harvarda. Reprezentował również Dicka Cheneya, Laurę Bush, Jennę Bush, George’a Teneta, Alana Greenspana i Tony’ego Blaira w zdobywaniu kontraktów na książki i zaliczek od wydawców. W grudniu 2000 r. sprzedał wspomnienia Hillary Clinton firmie Simon & Schuster za 8 milionów dolarów – wówczas była to druga co do wielkości zaliczka, jaką kiedykolwiek zapłacono za tytuł nonfiction. W sierpniu 2001 r. sprzedał wspomnienia Billa Clintona za 10 milionów dolarów, co było największą zaliczką za tytuł nonfiction. Później zabezpieczył wielomilionowe umowy na książki dla Tima Russerta, Edwarda Kennedy’ego, Karla Rove’a (zakupione przez byłą klientkę Mary Maitlin), a w 2004 roku dla Baracka Obamy, wznawiając Dreams From My Father i sprzedając The Audacity of Hope oraz Change We Can Believe In. Mimo to pozostał zwolennikiem Hillary Clinton i pomagał jej w przygotowaniach do wszystkich debat z Obamą. Barnett szczycił się reprezentowaniem klientów niezależnie od przynależności politycznej, a także pomagał odchodzącym urzędnikom republikańskim, Karen Hughes i Ari Fleischer, w znalezieniu nowych stanowisk.

Służył również jako przeciwnik debaty praktyki dla wielu demokratycznych kandydatów prezydenckich i wiceprezydenckich.

.