Szkolenie astronautów

Oprócz pilotów i astronautów specjalistów ds. misji, którzy spodziewają się latać na kilku misjach kosmicznych podczas ich czasu w NASA, istnieje trzecia kategoria osób, które poszły w kosmos na wahadłowcu. Osoby te są określane jako specjaliści od ładunku. Specjaliści są zobowiązani do przeprowadzania eksperymentów lub działań związanych z ładunkiem, z którymi są szczególnie zaznajomieni. Chociaż są oni znani opinii publicznej jako astronauci, specjaliści ds. obciążenia użytkowego nie przechodzą formalnej selekcji lub szkolenia astronautycznego i nie są mianowani astronautami zawodowymi NASA. Muszą jednak posiadać wykształcenie i przeszkolenie odpowiednie do obowiązków związanych z misją oraz przejść badania fizyczne. Specjalista ds. obciążenia użytkowego do konkretnego lotu kosmicznego jest nominowany przez NASA, nieamerykańską agencję kosmiczną lub sponsora obciążenia użytkowego. W latach 80. dwóch członków Kongresu poleciało na pokładzie promu kosmicznego jako specjaliści ds. obciążenia użytkowego, a nauczycielka Christa McAuliffe była „nauczycielem w kosmosie” specjalistą ds. obciążenia użytkowego na zakończonej niepowodzeniem misji Challengera. Pierwszy amerykański astronauta na orbicie okołoziemskiej, John Glenn, powrócił w przestrzeń kosmiczną jako specjalista od ładunku w wahadłowcu w październiku 1998 roku. The usual expectation is that a payload specialist will make only one spaceflight.

Po przydzieleniu astronauty do konkretnej misji, on lub ona i inni członkowie załogi trenują razem przez kilka miesięcy, aby przygotować się do konkretnych działań związanych z ich lotem kosmicznym. Może to obejmować zajęcia z języka rosyjskiego, jeśli mają być częścią załogi o długim stażu na ISS. Podczas szkolenia używają różnych symulatorów i innego sprzętu, aby zapoznać się z planowanymi działaniami misji i reagować na symulowane sytuacje awaryjne i inne odchylenia od normalnych operacji.

As of 2011

Wraz z pojawieniem się misji o długimmisji na ISS, rozróżnienie między astronautami pilotami i specjalistami misji stało się mniej sztywne; astronauta z każdej z tych grup może być kandydatem do przydzielenia do misji na stacji. Obecnie specjaliści od ładunków użytecznych nie kwalifikują się do lotów długodystansowych. Pomiędzy przydzielonymi im lotami kosmicznymi astronauci podejmują się różnych zadań w NASA, począwszy od komunikatorów kontroli misji (utrzymujących kontakt z kolegami w kosmosie) po menedżerów wyższego szczebla.

W rosyjskim programie kosmicznym tradycyjnie istniały dwie kategorie kosmonautów – dowódcy misji (którzy zazwyczaj są pilotami) i inżynierowie lotu. Podobnie jak w Stanach Zjednoczonych, kandydaci na kosmonautów muszą przejść rygorystyczne badania fizyczne, czasami trwające kilka miesięcy, aby ocenić ich zdolność do odbywania długotrwałych lotów. Szkolenie dla kandydatów na kosmonautów, które odbywa się w Centrum Szkolenia Kosmonautów im. Jurija Gagarina w Gwiezdnym Miasteczku w Rosji, niedaleko Moskwy, obejmuje dwa lata ogólnych tematów związanych z lotami kosmicznymi, po których zostają oni mianowani kosmonautami, a następnie do dwóch lat szkolenia na sprzęcie do lotów kosmicznych. Dopiero wtedy dana osoba może zostać przydzielona do konkretnej misji, z jednym lub kilkoma dodatkowymi latami szkolenia wymaganymi przed startem. W przeciwieństwie do szkolenia amerykańskich astronautów, które do późnych lat 90-tych kładło nacisk na konkretne zadania do wykonania podczas krótkiej misji promu kosmicznego, dawniej radzieckie, a obecnie rosyjskie szkolenie kładło nacisk na ogólne umiejętności związane z lotem w przestrzeni kosmicznej i rozwiązywaniem problemów związanych z dłuższym pobytem w kosmosie. Od późnych lat 90. szkolenie astronautów amerykańskich przesunęło się w kierunku podobnego podejścia dla tych astronautów przygotowujących się do pobytu na ISS.

In addition to the astronaut training programs of the United States, Russia, and China, which are the only countries with launch vehicles and spacecraft capable of transporting people to space, the 15-country European Space Agency, Japan, and Canada have programs for the selection and training of government-sponsored astronauts that are similar to those of NASA. Osoby wybrane przez inne kraje, by udać się w kosmos, uczestniczą albo w amerykańskim lub rosyjskim programie szkolenia astronautów, albo w obu tych programach; osoby szkolące się do misji na ISS mogą również odwiedzić miejsca w Europie, Japonii i Kanadzie na specjalistyczne szkolenia związane ze sprzętem stacji kosmicznej.

Kilka osób podróżowało w kosmos jako prywatni obywatele. Niektórzy byli sponsorowani przez swoich pracodawców, tak jak japoński dziennikarz telewizyjny Akiyama Toyohiro, który w grudniu 1990 roku zdawał relację ze stacji kosmicznej Mir. Inni, jak amerykański przedsiębiorca Dennis Tito, południowoafrykański biznesmen Mark Shuttleworth, amerykański biznesmen Gregory Olsen, urodzony w Iranie amerykański inżynier Anousheh Ansari, urodzony na Węgrzech amerykański producent oprogramowania komputerowego Charles Simonyi, urodzony w Wielkiej Brytanii amerykański twórca gier komputerowych Richard Garriott i kanadyjski artysta Guy Laliberté, którzy odbyli krótkie podróże do ISS na pokładzie rosyjskiego statku kosmicznego w latach 2001-2009, wykorzystali własne środki, aby zapłacić wielomilionową cenę za podróż. Osoby takie są określane jako uczestnicy lotów kosmicznych lub „turyści kosmiczni”.”