The account was previously suspended.

Then my dad came.

My dad is less, „Honey, you’re OK, I’m here, nothing is wrong,” and more, *grabs me by my shoulders* „You’re going to be OK”. Z tym przyszła szczera rozmowa o tym, że on żył z takimi samymi fiksacjami jak moje. Kiedyś były one tak złe, że spędził większą część roku naprawdę wierząc, że umrze, tak bardzo, że się do tego przygotowywał. Chodził do wielu lekarzy i w ogóle. To przejęło jego życie, a w końcu, dosłownie nic nie było nie tak. Mózg jest piekielnie zdolnym pisarzem. Zaczynałem czuć się mniej odizolowany.

Przyszła chwila, kiedy płakałem na kanapie – moje MO w tamtym czasie. Mówił o tym, jak radzi sobie z własnymi obsesjami w codziennym życiu, i o wewnętrznym dialogu, który musi prowadzić, żeby się upewnić, że nie popadnie w fiksację. Podniósł następujący przykład:

On: „Za tobą jest włącznik światła. I kiedy tylko go zobaczyłem, natychmiast zdałem sobie sprawę, że tabliczka jest krzywa.”

Mnie: „Nie, absolutnie nie jest. Gdzie jest przekrzywiona?”

On: *przestaje wyjaśniać i przywołuje inne rzeczy w moim mieszkaniu, które już zarejestrował jako nieprawidłowe i jak to się dzieje w większości środowisk, do których wchodzi*

Me: *prawie natychmiast przestaje płakać* „… Cholera. Wolałabym zapomnieć jak się oddycha.”

To był taki moment uwolnienia. Nie śmiałam się od kilku dni, a zwykle śmieję się co 30 minut. Pomysł, że wolałabym zapomnieć, jak się oddycha (co nawet nie było czymś, co wymyśliłam! To naprawdę mi się przydarzyło!), niż zajmować się tym, z czym on się zajmował, był przezabawny. Zadzwoniłem o tym później do mojej mamy i znów śmiałem się z tego, jak zabawne to było. Oczywiście, nie nabijałam się z jego fiksacji. Nabijałem się z siebie. To była uczciwa ocena, której dokonałem. Czułem się całkowicie poza moim ciałem, zdradzony przez mój mózg i przez sekundę, mogłem spojrzeć przez kanapę na mojego tatę, kogoś, kto żartuje na mój koszt cały czas, i złamać żart prawo z powrotem na niego o objawach choroby psychicznej, którą oboje doświadczamy. To był rodzaj żartu, który mógłbym zrobić tylko z kimś innym, kto rozumie.

Po tej rozmowie, narzekaliśmy na wszelkiego rodzaju fiksacje, które dzielimy, nasze pet peeves, najgorsze rzeczy, które ludzie mogą ewentualnie zrobić w rozmowie, stałe ścieżki dźwiękowe mózgu i więcej. Z każdym przykładem i każdym żartem, czułem się znowu bardziej sobą. Czułem się mniej jakbym był w kryzysie. Po raz pierwszy poczułem prawdziwą, prawdziwą nadzieję. Pomyślałem, że gdybym był komikiem stand-upowym, to straszne doświadczenie dałoby mi przynajmniej nieskończony materiał na zestaw do wykonania tylko przed publicznością, w którym każdy członek ma OCD. I to było coś.

Jest tak wiele tandetnych cytatów o śmiechu i o tym, jak jest potężny. Tyle malutkich książeczek, kalendarzy i naszyjników. Nic, co powiem o śmiechu, nie będzie nowe. Więc zostawię to tak: Myślę, że śmiech uratował mi życie.

.