Alicia Alonso

Alicia Alonso, z domu Alicia Ernestina de la Caridad del Cobre Martínez y del Hoyo, (ur. 21 grudnia 1920, Hawana, Kuba – zm. 17 października 2019, Hawana), kubańska balerina wysoko ceniona za przekonujące portrety głównych ról w wielkich dziełach baletu klasycznego i romantycznego. Była najbardziej znana ze swojej żywej, precyzyjnej Giselle i zmysłowej, tragicznej Carmen.

Jej studia taneczne rozpoczęły się w dzieciństwie od lekcji flamenco w Hiszpanii. Później studiowała balet w Hawanie, gdzie poznała kolegę tancerza Fernando Alonso. Wkrótce po jego przeprowadzce do Nowego Jorku w 1937 roku, dołączyła do niego, a para później wzięła ślub; rozwiedli się w połowie lat 70-tych. W wieku 17 lat zapisała się do School of American Ballet, choć w 1938 roku zrobiła sobie krótką przerwę, by urodzić dziecko. W tym samym roku zadebiutowała na scenie w komedii muzycznej Great Lady, a w 1939 roku dołączyła do Ballet Caravan George Balanchine.

W 1940 roku przeniosła się do nowo utworzonego Ballet Theatre (później American Ballet Theatre), ale po roku została zmuszona do opuszczenia szkoły z powodu problemów z oczami – trudności, które utrzymywały się przez całe życie, a w końcu pozostawił ją prawie niewidomą. Alonso powróciła do Ballet Theatre w 1943 roku i zatańczyła główną rolę w Giselle, pozostając w zespole przez pięć lat. Następnie zaczęła występować gościnnie, często z partnerem Igorem Youskevichem. W 1948 roku współzałożyła (wraz z mężem i jego bratem, Alberto) Alicia Alonso Ballet Company na Kubie, dzięki której stała się znana ze swojego kunsztu choreografa, który obejmował wariacje na temat klasycznych dzieł, takich jak Jezioro łabędzie, do komicznego baletu Podróż na księżyc.

Przez następne 14 lat Alonso tańczyła z wieloma zespołami, w tym Ballet Russe de Monte Carlo od 1955 do 1959 roku. Jej własny zespół został przemianowany na Ballet de Cuba w 1955 roku, ale już w następnym roku został zamknięty z powodu trudności finansowych. W 1957 roku została pierwszą tancerką z Zachodu zaproszoną do występów w Związku Radzieckim. Po dojściu Fidela Castro do władzy na Kubie w 1959 roku, Alonso wróciła do kraju i założyła nowy zespół baletowy – Ballet Nacional de Cuba (Narodowy Balet Kuby). Oprócz pełnienia funkcji dyrektora zespołu, Alonso nadal tańczyła, choć napięcia między Kubą a Stanami Zjednoczonymi uniemożliwiały jej przez wiele lat występy w tym drugim kraju. W 1995 roku Alonso dała swój ostatni publiczny występ. W 1999 roku UNESCO przyznało jej Medal Pabla Picassa, swoją nagrodę za znaczący wkład w sztukę lub kulturę.