Boundless US History

Wojny europejskie w koloniach

Przez cały XVII i XVIII wiek, mocarstwa europejskie toczyły wiele wojen o kontrolę nad koloniami w Ameryce Północnej.

Postęp wojen

W miarę jak różne europejskie potęgi imperialne osiedlały się na nowym kontynencie Ameryki Północnej, ich konflikty stawały się transatlantyckie. Brytyjczycy i Holendrzy rywalizowali o kolonię Nowa Holandia, Brytyjczycy i Hiszpanie stoczyli wojnę o ucho Jenkinsa, a Brytyjczycy i Francuzi walczyli w serii wojen, które zakończyły się w 1763 r. wojną francusko-indyjską. Wojny angielsko-holenderskie (1652-1674) były serią konfliktów toczonych głównie na morzu o prawo Wielkiej Brytanii do ograniczenia handlu do kolonii. Ich wpływ na kolonie był głównie ograniczony do ich przesunięcia własności New Netherland.

Wojna o Ucho Jenkinsa (1739-1748) rozpoczął się o Wielkiej Brytanii dostarczania niewolników i towarów do hiszpańskich kolonii w Ameryce Północnej. Hiszpanie nabrali podejrzeń, że brytyjskie statki były zbyt daleko idące i zaczęli wchodzić na pokład i zajmować brytyjskie statki. Wojna zyskała swoją barwną nazwę od hiszpańskiej groźby wobec brytyjskiego kapitana Roberta Jenkinsa, któremu odcięto ucho, gdy jego statek został zaokrętowany; kazano mu pokazać ucho w Parlamencie i powiedzieć królowi, że Hiszpanie zrobią to samo jemu. Augustyna na Florydzie przez gruzińskich kolonistów i kontrofensywę wojsk hiszpańskich na Gruzję. Wojna została w dużej mierze podporządkowana wojnie o sukcesję austriacką w 1742 r.

Wojny z Francją

Począwszy od 1689 r. kolonie brytyjskie zaangażowały się w serię dużych wojen między Wielką Brytanią a Francją o kontrolę nad Ameryką Północną. Wielka Brytania i Francja stoczyły cztery wojny, które stały się znane jako wojny francuskie i indiańskie – po których w 1778 r. wybuchła kolejna wojna, gdy Francja przyłączyła się do Amerykanów w rewolucji amerykańskiej. Francuscy osadnicy w Nowej Francji mieli przewagę liczebną prawie 15 do 1 nad osadnikami w 13 koloniach brytyjskich, więc Francuzi w dużej mierze polegali na sojusznikach z amerykańskich Indian.

Wojna króla Wilhelma

Wojna króla Wilhelma (1689-1697), znana również jako „wojna dziewięcioletnia” i „wojna Ligi Augsburskiej”, była etapem większego konfliktu angielsko-francuskiego o dominację kolonialną na całym świecie. Nowa Francja i Konfederacja Wabanaki udaremniły ekspansję Nowej Anglii w Akadii, najeżdżając na osady w dzisiejszym Maine, którego granicę Nowa Francja określiła jako rzekę Kennebec w południowym Maine. W tym celu przeprowadzili najazdy na cele w Kolonii Massachusetts (w tym dzisiejsze Maine), począwszy od kampanii na północno-wschodnim wybrzeżu.

Z jego milicją z Nowej Anglii, Sir William Phips ruszył w 1690 roku, aby zająć francuskie twierdze w Port Royal i w Quebecu. Musiawszy liczyć się z potężną naturalną obroną Quebecu, większą liczbą żołnierzy i nadejściem zimy, Phips wrócił do Bostonu ze swoimi głodnymi, chorymi na ospę i zdemoralizowanymi siłami. Jego porażka pokazała rosnące uznanie dla potrzeby powielania europejskich technik walki i polityki wojennej w celu osiągnięcia sukcesu militarnego.

Irokezi mocno ucierpieli w Wojnie Króla Wilhelma i zostali sprowadzeni, wraz z innymi Indianami z zachodniej Ameryki, do francuskiej sieci handlowej. Traktowanie przez brytyjskich kolonistów plemion Indian amerykańskich doprowadziło bezpośrednio do zaangażowania się w wojnę plemienia Wabanaki. W przeciwieństwie do plemion z południowej Nowej Anglii, Wabanaki zachowali znaczną władzę w stosunku do kolonistów i odrzucili próby sprawowania nad nimi władzy przez tych ostatnich. Rozrastające się osadnictwo podsycało napięcia i stwarzało okazję dla Francuzów, którzy chcieli przeciwstawić się wpływom angielskim w regionie. Brak stabilności i autorytetu Nowej Anglii, istniejące pretensje Wabanakis i francuska zachęta doprowadziły do ataków Wabanaki na osady na północno-wschodnim wybrzeżu, schemat, który powtarzał się aż do wycofania się Francuzów w 1763 r.

Wojna królowej Anny

Wojna królowej Anny (1702-1713) była drugą wojną o kontrolę nad kontynentem i stanowiła odpowiednik wojny o sukcesję hiszpańską w Europie. Konflikt obejmował również szereg amerykańskich plemion indiańskich, jak również Hiszpanii, która była sprzymierzona z Francją.

W 1702 roku, Carolina gubernator James Moore poprowadził nieudany atak na St Augustine, stolicy hiszpańskiej Florydy, jak również jeden z kilku wypraw grabieżczych, które wymazane większość populacji Indian amerykańskich na Florydzie w 1704-1706. Thomas Nairne, agent ds. Indian w prowincji Karolina, zaplanował wyprawę brytyjskich żołnierzy i ich sojuszników wśród amerykańskich Indian, aby zniszczyć francuską osadę w Mobile i hiszpańską w Pensacola. Wyprawa nigdy nie doszła do skutku, ale Brytyjczycy dostarczyli swoim sojusznikom broń palną, której Tallapoosowie użyli podczas oblężenia Pensacoli. Anglikom nie udało się odpowiednio wynagrodzić Tallapoosów, a do 1716 r. Tallapoosi i inne plemiona zmieniły lojalność i były przygotowane do uderzenia przeciwko osadom w Karolinie Południowej.

W międzyczasie francuscy prywatni marynarze zadali poważne straty przemysłowi rybnemu i żeglugowemu Nowej Anglii. Prywatyzację ostatecznie ukrócono w 1710 roku, gdy pod dowództwem Francisa Nicholsona Wielka Brytania udzieliła wsparcia militarnego amerykańskim kolonistom, co zaowocowało brytyjskim podbojem Acadii (która później stała się półwyspem Nowej Szkocji), głównej bazy wykorzystywanej przez szeregowców.

Wojna zakończyła się w 1713 roku, a na mocy traktatu utrechckiego Wielka Brytania zyskała Acadię, wyspę Nowa Fundlandia, region Zatoki Hudsona i karaibską wyspę St. Francja była zobowiązana do uznania brytyjskiego zwierzchnictwa nad Irokezami. Po wojnie królowej Anny stosunki między Karoliną a pobliskimi populacjami Indian amerykańskich pogorszyły się, co doprowadziło do wojny Yamasee w 1715 r. i wojny ojca Rale’a kilka lat później, które niemal zniszczyły prowincję.

Wojna króla Jerzego

Wojna króla Jerzego, 1744-1748, była północnoamerykańską fazą toczącej się równolegle wojny o sukcesję austriacką. W 1745 roku siły morskie i lądowe z Massachusetts w oblężeniu Louisbourga zdobyły strategiczną bazę francuską na wyspie Cape Breton. Podczas wojny Francuzi czterokrotnie próbowali odzyskać Acadię, zdobywając jej stolicę, Annapolis Royal. Francuzi prowadzili sojuszników Indian amerykańskich w licznych najazdach, takich jak zniszczenie wioski Saratoga w stanie Nowy Jork, zabijając i biorąc do niewoli ponad 100 jej mieszkańców. Wojna połączyła się z wojną o Ucho Jenkinsa przeciwko Hiszpanii i zakończyła się traktatem z Aix-la-Chapelle w 1748 roku, na mocy którego Francuzi odzyskali fortecę Louisbourg.

Wojna francusko-indyjska

Ostatnia wojna imperialna, wojna francusko-indyjska (1754-1763), znana w Europie jako wojna siedmioletnia, okazała się decydującym starciem między Wielką Brytanią a Francją w Ameryce. Wojna rozpoczęła się w związku z rywalizacją między Wielką Brytanią a Francją o ziemie na terenie dzisiejszej zachodniej Pensylwanii. Wojna trwała do roku 1763, kiedy to Francuzi podpisali Traktat Paryski i zasadniczo utracili ziemie Nowej Francji, kończąc tym samym swoją władzę na kontynencie. Imperium Brytyjskie zdobyło panowanie nad Ameryką Północną i stało się prawdziwie globalnym imperium. Ta ostatnia z wojen o imperium zasiała jednak również ziarno kłopotów. Wojna doprowadziła Wielką Brytanię do głębokiego zadłużenia, a w latach 60-tych i 70-tych XVII wieku wysiłki zmierzające do uporania się z długiem poprzez reformy imperialne miały niezamierzony skutek w postaci stresu i napięć, które groziły rozerwaniem Imperium na strzępy.

.