Klimat Alaski

Alaska znana jest ze swojego zmiennego klimatu, na który wpływ mają prądy oceaniczne. Zachodnie wybrzeża są oblewane przez Prąd Alaski, który przenosi stosunkowo ciepłe wody Pacyfiku na północ i zachód wzdłuż południowych Wysp Aleuckich. Te ciepłe wody oceaniczne wpływają do Morza Beringa, a następnie płyną na wschód wzdłuż północnego wybrzeża Aleutów. Mieszanie się ciepłych wód z zimnymi wodami Morza Beringa przyczynia się do powstania atmosferycznego ośrodka niskiego ciśnienia, znanego jako niż aleucki. Arktyczne wybrzeże Alaski, z drugiej strony, jest skąpane przez zimny, płynący na zachód prąd oceaniczny.

Na Alasce można wyodrębnić kilka ogólnych stref klimatycznych, nie licząc wielkich łańcuchów górskich. Pierwsza strefa – obejmująca południowe wybrzeże i południowo-wschodnią Alaskę, wyspy Zatoki Alaskiej oraz Aleuty – charakteryzuje się średnimi temperaturami w lecie od około 40 do 60°F (4 do 16°C), a w zimie od około 20 do 40°F (-7 do 4°C). Opady deszczu wahają się lokalnie od około 60 do 160 cali (1.500 do 4.000 mm). Jednak region Cordova-Valdez i części zachodnio-centralnego Panhandle mają najwyższe opady w stanie, 220 cali (5,600 mm) lub więcej. W Valdez 200 cali (5,100 mm) śniegu nie jest rzadkością. Wyspy Aleuckie są znane z nagłych silnych wiatrów zwanych williwaws.

Wnętrze Alaski, druga strefa klimatyczna, ma klimat kontynentalny, na który zimą wpływa zimne powietrze z północnej Kanady i Syberii. Średnie temperatury we wnętrzu wahają się od około 45 do 75 °F (7 do 24 °C) w lecie i około 20 do -10 °F (-7 do -23 °C) w zimie. Nierzadko jednak temperatury sięgają 90 stopni F (około 34 °C) w lecie lub spadają do -60 stopni F (około -54 °C) w zimie. W lecie w głębi lądu często występują burze, a silne wyładowania atmosferyczne powodują pożary lasów. Anchorage ma cieplejsze zimy i chłodniejsze lata niż reszta interioru, a roczna suma opadów wynosi około 15 do 20 cali (380 do 500 mm).

Inna strefa klimatyczna, wyspy i wybrzeże Morza Beringa, ma temperatury letnie około 40 do 60 °F (4 do 16 °C) i temperatury zimowe około 10 do 20 °F (-12 do -7 °C). Umiarkowane wpływy Pacyfiku rozpraszają się na północ od Wysp Pribilofa, a pakiety lodowe pokrywają ten obszar każdej zimy. Burze pochodzące z północnego Pacyfiku często uderzają w wybrzeża Morza Beringa i czasami powodują powodzie przybrzeżne. Silne wiatry i zamiecie przynoszone przez takie sztormy stwarzają niebezpieczne warunki dla morskich statków rybackich.

Łagodzące skutki Morza Beauforta utrzymują temperatury jeszcze jednej strefy klimatycznej – arktycznej niziny przybrzeżnej, czyli North Slope – na poziomie około 35 do 55 °F (2 do 13 °C) latem i około -5 do -20 °F (-21 do -29 °C) zimą, ale częste sztormy i przeważające polarne wiatry wschodnie powodują częste silne wiatry i zawieje śnieżne. Około 5 do 10 cali (125 do 250 mm) opadów, głównie w postaci śniegu, ale także deszczu (zwłaszcza w sierpniu), tworzy podmokłe środowisko z powodu niskiego parowania i wiecznej zmarzliny. Latem region arktyczny jest nasłoneczniony przez 24 godziny, ale niski kąt padania promieni słonecznych ogranicza rozmarzanie powierzchni do nie więcej niż około 1 stopy (0,3 metra), podczas gdy brak światła słonecznego zimą pozwala na istnienie pokrywy lodowej o grubości co najmniej 1000 stóp (300 metrów). Lód pokrywa północne wybrzeże przez dziewięć miesięcy w roku.

Od 1979 roku klimat Alaski ulega stopniowemu ociepleniu (patrz globalne ocieplenie), co spowodowało stopienie się mierzalnej ilości wiecznej zmarzliny. Ponadto grubość pokrywy lodowej na Oceanie Arktycznym zmniejszyła się, a latem cofa się dalej na północ, zwiększając prawdopodobieństwo, że zarówno przejście północno-zachodnie, jak i północno-wschodnie, dostępne przez Cieśninę Beringa, staną się latem otwarte dla żeglugi. Zjawisko to zagroziłoby siedliskom niedźwiedzi polarnych, fokom, którymi się żywią, oraz wielorybom czarnogłowym, które spędzają lato w Morzu Beauforta. Kilka gatunków ryb już zaczęło migrować na północ wzdłuż wybrzeża Pacyfiku na Alasce z powodu ocieplenia temperatur.

.