Understanding the Language and Elements of Design

Overview

Pod koniec XIX wieku chicagowski architekt Louis Sullivan napisał: „Forma podąża za funkcją”. To dictum stało się jednym z okrzyków przewodnich nowoczesnego projektowania w XX wieku i do dziś pozostaje jednym z najbardziej znanych aforyzmów architektonicznych.

To, co Sullivan sugerował, to fakt, że forma budynku jest naturalną konsekwencją wymagań funkcjonalnych. Dla wielu stwierdzenie to wydawało się zwolennikiem czystego utylitaryzmu w stylu.

Ale nawet pobieżne spojrzenie na architekturę samego Sullivana ujawnia jedne z najwspanialszych ornamentów w architekturze amerykańskiej. Ta obserwacja nadaje wagę kontrargumentowi:(*) że istnieje wiele sposobów na spełnienie tej samej funkcji (przeniesienie ludzi z pierwszego piętra na drugie; wprowadzenie światła do pomieszczenia; wykonanie zawiasu). Gdy jedna z tych dróg zostanie wybrana, w grę wchodzą względy estetyczne. Architekt jest odpowiedzialny za rozwiązanie wszystkich tych elementów w jednym projekcie budynku.

Od cywilizacji prekolumbijskich i czasów średniowiecza do dziś, ludzie budowali publiczne pomniki i prywatne struktury, aby zapewnić schronienie, ułatwić codzienne przetrwanie lub przyspieszyć zarządzanie. W każdym z tych okresów te funkcjonalne budynki ucieleśniały także zasady piękna ich kultur oraz, być może mniej wyraźnie, ich podstawowe przekonania dotyczące duchowości, struktur władzy lub zaangażowania obywatelskiego. Mówiąc prościej, spełniały one jednocześnie role i angażowały estetykę. Należy również pamiętać, że ekspresja architektoniczna jest ograniczana lub, w niektórych przypadkach, kształtowana przez warunki techniczne, ekonomiczne i społeczne.

Wyobrażenie sobie budynków w dzisiejszych czasach wydaje się więc szczególnie trudne. Zmieniające się wartości kulturowe dostarczają jedynie nieśmiałych punktów odniesienia dla oceny, a wizualne manifestacje tych wartości – innymi słowy, style – są jeszcze mniej konkretne. Istnieją jednak próby skodyfikowania standardów współczesnych osiągnięć estetycznych. Na przykład kompozycja wizualna jest nauczana w szkołach. Ponadto próby stworzenia standardów konceptualnych obejmują Zasady przewodnie dla architektury federalnej (Guiding Principles for Federal Architecture), podpisane przez prezydenta Kennedy’ego w 1962 roku. Zasady te, między innymi, postulują, aby budynki publiczne odzwierciedlały godność, przedsiębiorczość, wigor i stabilność rządu federalnego, jednocześnie wcielając w życie najlepszą współczesną myśl architektoniczną; aby unikały oficjalnego stylu i wyrażały ducha danego miejsca; aby zapewniały fizyczną dostępność dla wszystkich ludzi; oraz aby uwzględniały prace żyjących amerykańskich artystów. Innymi słowy, dokument radzi architektom, aby przyjęli wartości demokratyczne, poszukiwali innowacji i indywidualności oraz zapewnili ujście dla wielu przejawów kreatywności.

Język estetyki

Stosunkowo łatwo jest określić, czy dany projekt zawiera niezbędny metraż lub właściwą liczbę pokoi. Jednak złożona natura estetyki sprawia, że rozmowa jest trudniejsza. Aby pomóc w tym procesie, architekci i projektanci dzielą się słownictwem, które pomaga im zredukować złożone idee do krótkich fraz. Ta terminologia pozwala członkom zespołu projektowego na zrozumienie i dobrą komunikację wizualną i werbalną w celu stworzenia udanych rozwiązań. Ponadto, terminologia pomaga klientom i użytkownikom budynku lepiej zrozumieć estetykę jako język architektury: Sposób, w jaki indywidualny architekt lub cała kultura wyraża wartości, jest w sposobie, w jaki poszczególne słowa stają się formami, a w sposobie, w jaki te namacalne części są składane razem, są strukturą zdań i gramatyką.

Chociaż nie jest to wyczerpująca lista słownictwa projektowego, poniżej znajdziesz krótkie opisy podstawowych elementów projektowych.