Adele's post urodzinowy wyhodował niewygodną obsesję … ponownie

Wielokrotna zdobywczyni Grammy, która skończyła 32 lata we wtorek, podziękowała fanom za ich „miłość” i wyraziła uznanie dla niezbędnych pracowników i pierwszych respondentów, nazywając ich „aniołami” za ryzykowanie życia podczas pandemii koronawirusa.

Ale zdjęcie, które od tego czasu otrzymało ponad 170 000 komentarzy i zrodziło dziesiątki artykułów w ciągu 24 godzin od jego pojawienia się, wszyscy skupili się na jednej rzeczy: jej widocznej 45-kilogramowej utracie wagi.

Wiedzieliśmy już, że Adele schudła w grudniu, ale to był pierwszy raz, kiedy pokazała nam siebie właściwie – w krótkiej, przylegającej do figury czarnej sukience i szpilkach. Co oznacza jedną niezaprzeczalną rzecz: podoba jej się to, jak wygląda. A dlaczego miałaby nie lubić? Wygląda świetnie, a do tego jest szczęśliwa. Tysiące fanów, wielu z nich celebrytów, skomplementowało ją za to, że wygląda „cudownie”.

Ale działacze na rzecz wizerunku ciała argumentowali, że pochwały dotyczące jej utraty wagi są „fat-fobiczne”, i że każda uwaga poświęcona utracie wagi, więc argument idzie, służy tylko wzmocnieniu idei, że szczupłe ciała, poprzez szkodliwą narrację zdjęć „przed” i „po”, są jedynym rodzajem ciał wartych świętowania.

Jest większa krytyka biegnąca przez ten argument, który leży u podstaw wielu z tego, co rozumiemy o akceptacji ciała dzisiaj i to jest pytanie, dlaczego w ogóle zwracamy uwagę na ciała kobiet. Adele, tak jak wszystkie kobiety, jest czymś więcej niż tylko swoją wagą. Niefeministyczne jest więc nawet wspominanie o niej.

Przejechała przez Australię wystrzeliwując koszulki w tłumy i przysiadające komary, a ponad 600 000 ludzi poszło na przejażdżkę.

To prawda, nasza kultura ma niezdrową obsesję na punkcie ciał kobiet. I na temat ciał, które są szczupłe i białe. Ale ironiczną rzeczą w wielu op-eds jest to, że waga jest dokładnie to, co skupiają się na, nawet podczas gdy zachęcają resztę z nas, aby spojrzeć gdzie indziej.

Jest inna dyskusja dzieje się wśród tego dyskursu publicznego, zbyt. To dzieje się w czatach grupowych i tekstów i komentarzy i może to być najlepiej podsumowane przez cytowanie Chrissy Teigen, były model Sports Illustrated odwrócił kucharza gwiazd, który skomentował pod zdjęciem Adele, „Mam na myśli, czy żartujesz sobie”.

To jest politycznie niepoprawny dyskurs, jeden, który jest trochę niedowierzanie, że ktoś może stracić połowę ich masy ciała. I być może chce się dowiedzieć, jak ona to zrobiła, (to już odpowiedziała miesiące temu – przestała pić, jeść słodycze i ćwiczyła więcej).

Ale we wszystkich tych prywatnych i publicznych dyskusjach, jest kontekst, aby pamiętać. Pierwszym z nich jest to, że Adele nie jest i nigdy nie była „pozytywnym dla ciała” wzorem do naśladowania. Nigdy nie zachowywała się tak, jakby jej ciało było częścią jej marketingowego arsenału. To powiedziawszy, nie ignorowała go również. Adele nosiła Givenchy na ceremonie rozdania nagród, Burberry na występy i Stella McCartney, aby przyjąć MBE od Królowej.

Fobia tłuszczowa jest prawdziwą i niebezpieczną częścią naszej kultury, ale skąd możemy wiedzieć na pewno, czy to kiedykolwiek miało znaczenie dla Adele? Powiedziała, że chce być zdrowa dla swojego syna, Angelo, teraz siedem, i mieć większą wytrzymałość na trasach koncertowych. Czy jej wierzymy? Czy możemy być projekcją?

Czy część silnej reakcji – zarówno pozytywnej, jak i negatywnej – może dotyczyć tego, że Adele nie jest już „jedną z nas”? Czy nie było to zawsze częścią jej uroku? Pomysł, że piła, paliła i biadoliła o Beyonce, kiedy wygrywała Grammy?

Może to, co czujemy, w naszych małych, mocno kontrolowanych sercach, to to, że Adele, z jej talentem raz na pokolenie i 300 milionową fortuną, jest w końcu celebrytką.

Prawda jest taka – i to jest gorzka pigułka do przełknięcia – ale nie jesteśmy właścicielami Adele. Ona nigdy nie była naszą niezawodną grubą przyjaciółką, tą, którą znaleźliśmy „relatable” jak Oprah i Khloe Kardashian. Może to my jesteśmy za to odpowiedzialne. Bo naiwne jest myślenie, że sama Adele powinna pozostać niezmieniona dla naszego komfortu.

Tak, „przed” i „po” to stara, zmęczona narracja, taka, która spłaszcza kobiety do karykatur samych siebie. Ale być może równie męczące jest ciche założenie, że kobieta, szczególnie ta w oczach opinii publicznej, powinna być pozbawiona możliwości bycia dumną z siebie, na swoich własnych warunkach, bez bycia uznaną za „sprzedajną”.

Adele nie należy do nikogo innego, jak tylko do siebie. I czyż nie jest to, w końcu, coś feministycznego wartego świętowania? Miejmy nadzieję, że tak.

.