Bofill, Angela

Piosenkarka

Przed erą dominacji hip-hopu, współczesne miejskie playlisty radiowe w latach 80-tych i wczesnych 90-tych zawierały muzykę wokalną, która znajdowała się blisko granicy między jazzem i R&B, swobodnie przekraczając w obu kierunkach. Jedną z ostoi wokalnego jazzu i muzyki miejskiej w tych latach była Angela Bofill, której atletyczny głos i trzyipółoktawowa skala były znakiem jej muzycznego wykształcenia i jazzowych ambicji. Jednak Bofill miała w sobie przyziemną pasję piosenkarki soulowej. „Kiedy trzeba dokonać wyboru między emocjonalną bezpośredniością a technicznym dopieszczeniem, niemal nieuchronnie wybiera emocjonalność” – napisał w 1982 roku, na początku kariery artystki, krytyk New York Timesa, Stephen Holden. Dziesięć albumów Bofill w wytwórniach GRP, Arista, Capitol, Jive i Shanachie razem definiują sferę wyrafinowanego afroamerykańskiego popu.

Zdolność Bofill do łatwego przechodzenia od stylu do stylu była zakorzeniona częściowo w jej wielokulturowym pochodzeniu. Urodzona w nowojorskiej dzielnicy Bronx 2 maja 1954 roku, była córką kubańsko-amerykańskiego ojca o francuskim pochodzeniu i matki urodzonej w Puerto Rican. „Myślałam, że dorastanie w rodzinie, która miała różne kolory, było naprawdę miłe, ponieważ nie było pytań o rasę – byliśmy po prostu ludźmi” – powiedziała Bofill Cheryl Jenkins Richardson z Chicago Sun-Times. Muzyka słuchana w domu Bofillów również była mieszanką, począwszy od Arethy Franklin, grupy wokalnej The Platters i Rolling Stones, po latynoskie gwiazdy Tito Puente i Celię Cruz. Ojciec Bofill śpiewał z kubańskim bandleaderem Machito jako młodszy mężczyzna.

Bofill zaczęła śpiewać w wieku czterech lat i pisać piosenki w wieku 12. Zaczęła dążyć do kariery muzycznej, tworząc zespół o nazwie Puerto Rican Supremes, gdy była w szkole średniej. Jako główna solistka nowojorskiego All-City Chorus, Bofill miała wyróżniający się głos. W czasie studiów studiowała klasyczny głos i myślała o zostaniu śpiewaczką operową. Uczęszczając do Hartt College of Music w Hartford, Connecticut, przeniosła się do Manhattan School of Music, uzyskując tytuł licencjata muzyki w 1976 roku. Występy z lokalnym zespołem latynoskim, Ricardo Morrero & the Group, pomogły jej opłacić rachunki za naukę, a także brała udział w solówkach z chórem słynnego Dance Theater of Harlem. Później, podczas spokojnych okresów w jej karierze, Bofill zarabiała na życie udzielając lekcji śpiewu.

To, co popchnęło Bofill z powrotem do sfery pop, to smak sukcesu: nagrała singiel o nazwie „My Friend” z Morrero, zdobywając nagrodę dla Latin Female Vocalist of the Year od magazynu Latin New York. Pisała własne piosenki, a nawet suitę jazzową. Po występie w Madison Square Garden z legendarnymi jazzmanami Stanem Getzem i Bennym Goodmanem, Bofill zaczęła przyciągać uwagę wytwórni płytowych. Szefowie wytwórni również byli pod wrażeniem jej wielorakich talentów; od czasu do czasu pisała własną muzykę. Dave Valentin, flecista jazzowy, przyjaciel Bofill z czasów szkoły średniej, utorował jej drogę do podpisania kontraktu z jego wytwórnią GRP, a debiutancki album Bofill, Angie, został wydany w 1978 roku.

Ten album i jego następca, Angel of the Night (1979), przyniosły mocne single, takie jak „This Time I’ll Be Sweeter” i „I Try”, zdobywając słuchaczy w stacjach radiowych z jazzującym formatem R&B, które wkrótce otrzymały nazwę „Quiet Storm”. Do 1979 roku koncerty Bofill wypełniały średniej wielkości sale, takie jak Constitution Hall w Waszyngtonie. Odbywając liczne trasy koncertowe zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Europie, Bofill zaimponowała pisarzom muzycznym siłą i zasięgiem swojego głosu. Nie mogli się między sobą zgodzić, czy Bofill powinna być sklasyfikowana jako sopran czy alt, ponieważ była równie swobodna w rezonansowych niższych rejestrach swojego głosu, jak i na jego stratosferycznym szczycie.

Angel of the Night wspiął się do pierwszej dziesiątki na liście Billboard’s R&B album chart, a w 1980 roku Bofill została podpisana z wytwórnią Arista, wówczas jedną z najgorętszych wytwórni w muzyce miejskiej pod kierownictwem jej wrażliwego na przeboje prezesa, Clive’a Davisa. Dwa pierwsze albumy Bofill dla Aristy, Something About You (1981) i Too Tough (1983), wyznaczyły szczyt jej popularności. Grupa div wokalnych – Deniece Williams, Melba Moore, a później młoda Anita Baker – rządziła miejskimi falami radiowymi w tym okresie, ale to mieszanka jazzowej improwizacji wokalnej Bofill i R&B punch naprawdę przyciągała tłumy na koncerty. Too Tough, z tytułowym utworem i innymi piosenkami wyprodukowanymi przez mistrza jazz-popu Naradę Michaela Waldena, trafił do pierwszej dziesiątki na liście Billboard’s R&B singli, a pięć z sześciu albumów Bofill do 1984 roku spędziło różną długość czasu w pop top 100, jak również.

Bofill miała duży wpływ na Baker i na nowszą generację wysokooktanowych wokalistek, które obejmowały Whitney Houston i Mariah Carey. W wyniku tej nowej konkurencji, plus zwrot muzyki miejskiej w kierunku hip-hopu i surowszych stylów R&B, popularność Bofill nieco spadła w połowie lat 80-tych. Po umiarkowanie udanych Teaser (1983), Let Me Be the One (1984), i Tell Me Tomorrow (1985), Bofill przeniosła się do Capitolu na Intuition (1988) i Love Is in Your Eyes (1991).

Do tego czasu, priorytety Bofill uległy zmianie. Wyszła za mąż i urodziła córkę, Shaunę, która na początku XXI wieku mówiła o własnej karierze muzycznej. W latach 90. Bofill dzieliła swój czas między Wschodnie Wybrzeże a północną Kalifornię, Sonoma County, gdzie ostatecznie zamieszkała na stałe. Przyciągnęło ją naturalne piękno tego regionu, a także zdrowe nawyki jego mieszkańców, gdyż sama stała się zwolenniczką jedzenia wyłącznie niegotowanych potraw. Bofill podpisał się na twierdzenia, że dieta wspomagana długowieczność, a ona również wskazał na bardziej bezpośrednie korzyści. „To brzmi trochę obrzydliwie, ale w moim życiu jest zdecydowanie mniej śluzu”, powiedziała pisarzowi Washington Post Richardowi Harringtonowi, „i to sprawia, że mój wokal brzmi o wiele czyściej, na pewno.”

Indeed, krytycy i fani, którzy słyszeli Bofill na koncercie w latach 90-tych i na początku lat 2000 donoszą, że jej głos nie stracił nic ze swojej mocy. Dwa nowe albumy Bofill, I Wanna Love Somebody (1993) i Love in Slow Motion (1996) ukazały się odpowiednio w wytwórniach Jive i Shanachie. Jednym z wyznaczników ciągłego wpływu Bofill było włączenie jej utworu „Gotta Make It Up to You” do hitu Faith Evans „Life Will Pass You By” z 1998 roku. Jej baza fanów i zasięg koncertowania rozszerzyły się poza Stany Zjednoczone do Japonii i Filipin. We wczesnych latach 2000 utrzymywała kontakt ze swoimi scenicznymi korzeniami, występując w kilku musicalach gospel. Kilka z jej klasycznych albumów doczekało się reedycji. Bofill występowała w nowojorskim Blue Note i innych czołowych klubach jazzowych USA, a nowojorski Women in Jazz Festival był jednym z jej licznych przystanków latem 2005 roku.

For the Record …

Urodzona 2 maja 1954 roku w Bronxie, NY; pochodzenia francusko-kubańskiego i portorykańskiego; zamężna; dzieci: Shauna. Wykształcenie: Uczęszczał do Hartt College of Music, Hartford, CT; Manhattan School of Music, tytuł licencjata, 1976.

Performed with Ricardo Morrero & the Group, late 1970s; signed to GRP label; released debut album Angie, 1978; signed to Arista label, 1980; released hit albums Something About You (1981) and Too Tough (1983); later recorded for Capitol, Jive, and Shanachie labels; extensive international concert touring.

Awards: Magazyn Latin New York, najbardziej obiecująca nowa wokalistka, 1979.

Adresy: Wytwórnia płytowa-Sony/BMG, 550 Madison Ave., Nowy Jork, NY 10022. Strona internetowa-Angela Bofill Oficjalna strona internetowa: http://www.angelabofill.com.

Wybrana dyskografia

Angie, GRP, 1978; reissued, Buddha, 2001.
Angel of the Night, GRP, 1979; reissued, Buddha, 2001.
Something About You, Arista, 1981; reissued, BMG Heritage, 2002.
Too Tough, Arista, 1983.
Teaser, Arista, 1983.
Let Me Be the One, Arista, 1984.
Tell Me Tomorrow, Arista, 1985.
Best of Angela Bofill, Arista, 1986.
Intuition, Capitol, 1988.

I Wanna Love Somebody, Jive, 1993.
Love in Slow Motion, Shanachie, 1996.
Definitive Collection, Arista, 1999.
Platinum & Gold Collection, BMG Heritage, 2003.

Źródła

Periodicals

Billboard, March 6, 1993, p. 22; March 9, 1996, p. 18.

Boston Globe, April 12, 1983, p. 1.

Chicago Sun-Times, January 16, 1987, str. 54.

Essence, June 1993, str. 48.

Milwaukee Journal Sentinel, October 11, 1997, str. 8.

New York Times, February 11, 1982, str. C15.

New York Post, September 2, 2005, str. 62.

News & Record (Piedmont Triad, NC), October 1, 1998, p. 8.

Ottawa Citizen (Canada), November 14, 1998, p. E13.

People, March 28, 1993, p. 22.

USA Today, February 28, 1989, p. D5.

Washington Post, January 23, 1979, p. B8; March 25 1983, p. 36; May 1, 1992, p. N15; August 18, 2001, p. C5; January 9, 2004, p. T8.

Online

„Angela Bofill,” All Music Guide, http://www.allmusic.com (September 4, 2005).

Angela Bofill Official Website, http://www.angelabofill.com (September 4, 2005).

Angela Bofill, http://www.angelabofill.com (September 4, 2005).