Algeciras Revisited: European Crisis and Conference Diplomacy,16 January – 7 April 1906

In 1905 werd Europa geconfronteerd met een ernstige diplomatieke crisis over Marokko. De spanningen die deze crisis teweegbracht waren zo groot dat zij tot op de dag van vandaag voortdurend wordt genoemd als een van de factoren die hebben geleid tot het uitbreken van de oorlog in 1914. Ondanks de bijna universele consensus onder historici over het belang van de “Eerste Marokkaanse Crisis”, blijft de vreedzame oplossing ervan door middel van een internationale conferentie te Algeciras in 1906 een onderbelicht thema. Er is weinig aandacht besteed aan de manier waarop Europese staten deze crisissituatie, zonder hun toevlucht te nemen tot oorlog, door middel van moeizame onderhandelingen wisten op te lossen. Dit artikel wil Algeciras opnieuw evalueren aan de hand van een casestudy van de conferentie, waarbij de betekenis ervan wordt onderzocht in het licht van twee belangrijke vragen. Ten eerste wordt nagegaan wat de conferentie van Algeciras onthult over het systeem van internationale betrekkingen in 1906. Ten tweede wordt onderzocht hoe het Duitse imperialisme tegenover Marokko zich manifesteerde en of we in het geval van Marokko bredere conclusies kunnen trekken die kunnen worden toegevoegd aan het bredere historiografische debat over de vraag of Duitsland in deze periode de normen van het internationale koloniale systeem volgde of ermee brak. Het artikel zal betogen dat de Duitse poging om koloniale invloed in Marokko te verwerven een waardevol inzicht biedt in Duitslands positie binnen het internationale imperiale systeem en zijn rol in het late imperialisme van de onmiddellijk vooroorlogse jaren. Algeciras markeerde een diplomatiek keerpunt in het Duitse imperiale beleid en bracht onderliggende spanningen aan het licht tussen het zich ontwikkelende Europese alliantiesysteem en een ouder systeem van ‘diplomatiek imperialisme’, hoewel het internationale systeem in 1906 over het algemeen opmerkelijk robuust was.