Beanball
W baseballu, beanball jest boiskiem, podobnym do boiska do gry w chowanego, ale w rzeczywistości przeznaczonym do trafienia pałkarza, ponieważ jest rzucany w głowę. To jest rzadko używany jako strategiczna broń, i jest zazwyczaj aktem złości i frustracji, jednak pałkarze naprzeciwko znanych łowców głów mają powód do strachu beanball i może zmienić swoje podejście do uderzenia w interesie samoobrony, być może dając jakąś strategiczną przewagę miotacza. Niektórzy miotacze byli znani z tego, że rzucali kulami fasolowymi w odpowiedzi na oddawanie home runów. Zespoły z gorących rywalizacji często znaleźć kilka beanballs wymieniane w season.
Beanballs może czasami prowadzić do walk, ładowania kopca, i ławki-clearing brawls. Ze względu na niebezpieczeństwa boiska i możliwość walk, sędziowie będą teraz często ostrzegać zespoły, po beanballs lub walki miały miejsce, że każdy miotacz, który rzuca w batter będzie wyrzucony z gry z obowiązkowym jeden dzień zawieszenia dla menedżera miotacza. Rzucanie na pałkarzy może czasami prowadzić do zawieszenia na kilka gier, jak również. Menedżerowie mogą również zostać wyrzuceni, jeśli, w ocenie sędziego, zachęcali swojego miotacza do rzucenia beanball.
Kilku graczy kariery zostały osłabione lub wykolejone po uderzeniu beanball. Hall of Famer Mickey Cochrane został nieprzytomny, a następnie hospitalizowany przez 7 dni w 1937 roku i nigdy nie zagrał w kolejnym meczu. W 1941 roku Pete Reiser, outfielder Dodgers, był hospitalizowany przez miesiąc, co było jedną z wielu kontuzji, które skróciły jego karierę. Lou Boudreau grał sporadycznie po tym, jak w 1951 roku został pobity, a w następnym sezonie przeszedł na emeryturę. Tony Conigliaro stracił ponad rok po tym, jak został trafiony w oko, a jego wzrok pogorszył się do tego stopnia, że musiał przejść na emeryturę. Dickie Thon powrócił po makabrycznym pobiciu w 1984 roku, ale nigdy nie dorównał swoim wcześniejszym sukcesom. 28 września 1995 roku Kirby Puckett, gwiazdor Minnesota Twins, został uderzony w policzek szybką piłką Dennisa Martíneza, co spowodowało złamanie szczęki i rozchwianie dwóch zębów. Był to jego ostatni mecz; podczas wiosennego treningu w następnym roku zachorował na jaskrę, która zakończyła jego karierę. W 2005 roku, Adam Greenberg z Cubs został trafiony w głowę pierwszym rzutem, z którym miał do czynienia w swojej karierze w lidze. Ron Santo, który myślał, że stracił oko, gdy jego kość policzkowa została złamana przez boisko w 1966 roku, pospiesznie wrócił do składu. Opisał swoje nastawienie: „To było jak: 'Tutaj, uderz mnie jeszcze raz’. Nie miałem żadnego strachu. Po prostu poszedłem dalej. Kiedy się starzejesz, może pojawia się strach. Nikt się do tego nie przyzna, ale to się zdarza”. Don Zimmer, który prawie został zabity przez beanball w 1953 roku i miał cztery metalowe guziki chirurgicznie wszczepione w czaszkę, wspominał: „To nie jest przypadek bycia twardszym niż inni… Nigdy nie wiesz, jak zareagujesz, dopóki nie wrócisz i nie zagrasz ponownie.”
Tylko jeden gracz zmarł po uderzeniu w głowę. Cleveland Indians shortstop Ray Chapman został trafiony przez boisko rzucone przez miotacz łodzi podwodnych i zauważyć headhunter Carl Mays na 16 sierpnia 1920 na Polo Grounds w Nowym Jorku. Zmarł 12 godzin później i jest uważany za jedynego gracza, który został zabity przez boisko. Następnej wiosny koledzy z drużyny Chapmana eksperymentowali ze skórzanymi kaskami podobnymi do tych, których używali futboliści; tegoroczny Spalding Guide oświadczył, że „nie ma w tym nic 'sissy'”. Catcher Roger Bresnahan jest cytowany jako jeden z pierwszych graczy, którzy skonstruowali i nosili kask, w 1907.
Począwszy od 1956 roku, Major League Baseball wymagał, aby wszyscy pałkarze albo nosili kaski pałkarskie, albo ochronne plastikowe wkładki pod ich czapkami. Pełne kaski stały się obowiązkowe w 1971 roku, a noszenie modelu z klapką na uszy jest wymagane od 1983 roku. Minor leaguers (jak również większość college’ów, szkół średnich i lig młodzieżowych) muszą nosić kaski z klapką zakrywającą każde ucho.
.